Leven in Libanon (10)

Deze week een aantal antwoorden op wat brandende vragen van lezers.

12-11-2013 – 22:58 UUR
JOHNNY:
Zijn het vooral Christenen die geen toekomst meer zien in Libanon?

Jongeren die wegtrekken uit Libanon om hun geluk in het buitenland te zoeken komen uit alle verschillende lagen en bevolkingsgroepen van de samenleving. Dit zijn niet alleen maar Christenen, maar die zitten er natuurlijk ook tussen. Het is een algemene frustratie, die niet alleen onder Christenen heerst. De in dit artikel geportretteerde jongeren zijn bijvoorbeeld niet christelijk, zij hebben allen een andere religieuze achtergrond.

13-11-2013 – 10:44 UUR
VANHETGOOR:
Dit is geen nieuwe situatie, dat nu ook de jongeren weggaan is niet vreemd. Voor de eeuwwisseling gingen er al vele Libanezen hen voor. Ik denk ook niet dat men kan spreken van een brain drain, maar dat het feitelijk een capitulatie is. Het is al heel lang bekend dat Libanon bestaat uit drie totaal verschillende bevolkingsgroepen en dat er geen interactie tussen die groepen is. Syrië heeft nog steeds veel macht in Libanon en telkens weer is het duidelijk dat er verschuivingen in Libanon zijn die door externe factoren worden getriggerd. Af en toe een politieke moord, aanslag hier, aanslag daar. De tijd dat Beiroet het ‘Parijs’ van het Midden Oosten werd genoemd is lang voorbij, die tijd komt waarschijnlijk ook nooit meer terug. De dreiging vanuit Israël komt voort uit steeds weer terugkerende terreuraanvallen vanuit zogenaamde vluchtelingenkampen in Libanon, in werkelijkheid zijn het echter gewone uitvalsbases van Palestijnen. Het bestaan van deze broednesten van agressie en terreur wordt de hele Libanese bevolking aangerekend, en dat is niet meer dan rechtvaardig, want tenslotte is de gehele Libanese maatschappij verantwoordelijk voor het bestaan van die bases!

Geen medelijden dus met Libanon, allemaal eigen schuld. Toen de koloniale bezetter vertrok was er een bloeiende multiculturele samenleving, sinds die tijd wordt de ene machtsstrijd afgewisseld met de volgende, en steeds weer is de Libanese samenleving de dupe. Misschien moeten wij een conclusie trekken, òf dat een multiculturele samenleving niet werkt òf dat een samenleving waarbij moslims de macht proberen te grijpen gedoemd is te mislukken.

Er zijn nog foto’s van de prachtige lanen met statige palmbomen en luxe sportwagens, de terrasjes waarop vrouwen in smaakvolle zomerjurkjes nipten van een verfrissing. Dat is lang geleden. Libanon komt niet meer voor in de reisgidsen, behalve voor jihad-reizen. En dat moet een teken zijn dat duidelijk verstaan moet worden. Het is einde verhaal voor Libanon, over en uit, afgelopen. De beschaving heeft verloren, de toekomst is aan de achterlijkheid.

Graag zou ik u een keer willen uitnodigen om Libanon te bezoeken, volgens mij is uw beeld van dit land ietwat verdraait.

Allereerst zijn er in Libanon 17 verschillende erkende religies. Een kleine greep uit het aanbod: Alawieten, Druzen, Grieks Orthodoxen, Sjiieten, Maronieten en nog vele andere. Dat Libanon dus uit ‘drie totaal verschillende bevolkingsgroepen’ zou bestaan is onjuist, noch dat er geen interactie tussen deze groepen bestaat. Deze is er wel degelijk: genoeg vriendschappen, huwelijken en kinderen met verschillende religieuze achtergronden.

Drones

De terreuraanvallen op Israël hoeven niet vanuit vluchtelingenkampen te komen, nog kan je ze tegenwoordig louter toeschrijven aan militante Palestijnse organisaties. De afgelopen jaren is het relatief rustig geweest aan de Libanees-Israelische grens. Dit komt mede door het goede werk van UNIFIL. Sinds het wegvallen van de PLO zijn de Palestijnen niet meer verenigd in een militante organisatie. De dreiging vanuit Libanon richting Israël komt vooral van Hezbollah en soennitische militante organisaties (bijvoorbeeld de Abdul Azzam brigade) die onafhankelijk opereren in Zuid Libanon. Niet in vluchtelingenkampen, nog onder het gezag danwel goedkeuring van de Libanese overheid. Israël schendt op haar beurt het Libanese luchtruim met haar drones.

De relatie tussen Hezbollah en de Palestijnen ligt al helemaal ingewikkeld, zo verscheen er in de Daily Star (Libanons grootste Engelstalige krant) onlangs dit artikel: Palestinians fear war with Hezbollah. Pogingen om Hezbollah’s militante tak te ontwapenen, bleven tot dusverre zonder duidelijk resultaat. De hele Libanese bevolking verantwoordelijk houden voor deze aanvallen is dus wat simpel gezegd, dat zou hetzelfde zijn als de hele Griekse bevolking verantwoordelijk houden voor de aanvallen van De Gouden Dagenraad op immigranten.

Libanon louter een bestemming voor jihadreizen? Naast de Lonely Planet verscheen onlangs Living Lebanon, een reisgids over Libanon geschreven door de Nederlandse Saskia Nout.

Hier ook nog een kleine greep foto’s van het mooie Libanon, waar dure sport auto’s, statige lanen met palmbomen en de heerlijkste cocktails aan de orde van de dag zijn.

08-01-2014 – 20:33 UUR
DUTCH COURAGE:
Mmmm, heel voorstelbaar maar spotgoedkoop. Er zijn genoeg woorden geschreven over hoe populair Hezbollah, met z’n eigen leger en bomfabrieken, wel niet is – ook onder christenen, atheïsten en soennieten. Nu zal dit laatste wel rap veranderd zijn met de oorlog in Syrië maar de Libanezen hebben wel bergen boter op hun hoofd.

Libanezen hebben boter op hun hoofd omdat Hezbollah steun geniet onder de Libanese bevolking? Dus is een duidelijk protest tegen de ontstane situatie belachelijk? De veiligheidssituatie in Libanon wordt slechter door het werk van een klein groepje mensen met verschillende politieke en ideologische achtergronden – niet alleen Hezbollah. Dit neemt niet weg dat erg veel Libanezen klaar zijn met de ontstane situatie – wel of geen aanhanger van Hezbollah. Het mooie aan de #notamartyr campagne is juist dat het mensen met verschillende achtergronden verenigt, of ze nou Christen, Atheïst of Soennitisch zijn. Stellen dat ze daarom boter op hun hoofd hebben is – naar mijn mening – wat kort door de bocht. Bekijk het positief: hopelijk brengt het verandering.

Welmoed Korteweg studeert Internationaal Publiekrecht en loopt stage bij de Nederlandse Ambassade in Beiroet. Zij schrijft elke week op persoonlijke titel over haar avonturen in Libanon. Haar eerdere verhalen vindt u hier.