Het is maar goed dat Nintendo in november 2013 het zesde en laatste deel uit de Professor Layton-serie heeft uitgebracht. Iedere serie heeft een houdbaarheidsdatum, hoe sterk de reeks ook in elkaar mag zitten, en dat geldt ook voor deze. Fanatieke ‘laytonians’ zullen meer dan 150 uur in de avonturen van de professor hebben gestoken en meer dan 1000 puzzels hebben opgelost. Het zijn aantallen waarmee de Japanse ontwikkelaar ‘Level-5’ een gooi doet naar de titel van beste ‘third party’-ontwikkelaar voor Nintendo’s handhelds. Toch is het mooi geweest. Het zesde deel haalde slechts op het allerlaatste moment het niveau dat we zijn gewend van de reeks.
Als we over Layton spreken, hebben we het over een van de beste series voor de Nintendo DS en de Nintendo 3DS. Dat begon allemaal met het veelgeprezen Professor Layton and the Curious Village. De CEO van Level-5, Akihiro Hino, wilde iets doen met de puzzelboekjes die hij als kind adoreerde. Hij zocht contact met hoogleraar Akira Tago, het brein achter die boekjes, met als doel er een Nintendo DS-game omheen te bouwen. Zo geschiedde. Na de release bleek The Curious Village meteen een bestseller, zowel in Japan (2007) als in Amerika (2008). Ook de critici waren positief. De een noemde het meteen al de beste DS-game van het jaar, de ander wees vooral op de interessante personages, de uitdagende puzzels en de potentie daarvan. Hino’s experiment was geslaagd.
De Japanner wilde meer. Niet dat hij nog terug kon trouwens: bij de eerste aankondiging van het spel had hij al verkondigd dat Professor Layton een trilogie zou worden. Daarom werden de motoren meteen weer in de hoogste versnelling gezet. Binnen acht maanden was Professor Layton and Pandora’s Box een feit en ook daarna ging de stoomtrein op volle kracht door.
Dat het om een retesnel ontwikkeltempo ging, blijkt vooral als we kijken naar de Japanse releasedata van de spellen. In 2008, een jaar na het tweede deel, was slotstuk The Lost Future al te spelen. Eind 2009 begon met The Spectre’s Call en de film The Eternal Diva de tweede trilogie. Dat 2010 vervolgens een geruisloos jaar leek, had alles te maken met de introductie van de Nintendo 3DS, waarop de laatste twee delen te spelen zouden zijn. The Miracle Mask (het vijfde deel in de serie), was begin 2011 dan ook een launchtitel voor het nieuwe apparaat. Na twee spin-offs in 2012 (Layton Brothers: Mystery Room en Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney) werd 2013 het jaar van het slot: The Azran Legacy. Acht games én een film in zes jaar; dat is nogal wat.
Ik had nooit klachten over dit hoge tempo. Ik was juist blij dat ik steeds zo snel een nieuw deel kon spelen. Dat veranderde allemaal met de zesde aflevering… In 2012 was de ontwikkelaar bezig met drie games tegelijk: de iOS-game Layton Brothers, de crossover met Phoenix Wright én The Azran Legacy. Alhoewel de eerste twee geen megaprojecten waren, ben ik toch bang dat de simultane ontwikkeling invloed heeft gehad.
The Azran Legacy is bij lange na niet zo goed als de voorgangers. Mijn voornaamste punt van kritiek werd tijdens het spelen steeds duidelijker: de persoonlijke groei ontbreekt. Het bijzondere gezelschap van professor Layton, leerling Luke en assistente Emmy doet in dit spel acht verschillende locaties aan, waardoor het lijkt alsof we een supergroot verhaal in een enorme wereld kunnen verwachten. Dat valt tegen. Het voornaamste gevolg van al die diversiteit is dat de plekken meer aandacht krijgen dan de personen. Luke lijkt aan het eind van het spel geen steek veranderd ten opzichte van het begin, ondanks dat hij maandenlang over de wereld heeft gezworven. Voor Hershel Layton en Emmy geldt hetzelfde. De grote onthullingen in de finale – we zullen niet aan spoilers doen – zetten dan wel de wereld op z’n kop, ze komen heel laat.
Toegegeven, het eerste deel van deze trilogie had het gemakkelijk. In The Spectre’s Call werden de piepjonge Luke en de kersverse Emmy geïntroduceerd. Gedurende het spel ontwikkelde zich zo een sterk driemanschap. The Miracle Mask diepte vervolgens het verleden van Hershel Layton uit, door een aantal flashbacks uit z’n jeugd voor te schotelen. Beide verhalen waren essentieel om de reeks te begrijpen. Professor Layton is namelijk net zo opgebouwd als Star Wars: de tweede trilogie vindt plaats vóór de eerste trilogie, wat heel veel ruimte biedt voor achtergrond.
Het is vreemd dat The Azran Legacy de kans laat liggen om de hoofdpersonen nog meer diepgang te geven. In plaats daarvan biedt dit laatste deel vijf probleemdorpen waar we vijf sleutels moeten zoeken. Één keer op zoek gaan naar een sleutel is leuk, een tweede keer misschien ook nog wel, maar vanaf de derde sleutel gaat het vervelen. Dat is jammer, want een aantal locaties smaken naar meer. Zo had ik veel langer in ‘Hoogland’ willen rondlopen, een dorp gebaseerd op – jawel – Nederland. Er zijn windmolens, er is een schaapherder genaamd Piet en er loopt zelfs een vrouw rond met gekunsteld haar en de naam Beatrix. Je leert die mensen echter totaal niet kennen, waardoor je vijf oppervlakkige avontuurtjes moet doorlopen die in essentie allemaal op elkaar lijken. Het is dit aspect van het spel waardoor The Azran Legacy het minst op de welbekende Layton-games lijkt en zelfs uit de toon dreigt te vallen.
Toch herpakt het spel zich tegen het einde door een aantal gigantische plottwists. Dat Professor Layton and the Azran Legacy vervolgens voor een afrondend gevoel zorgt, komt door de naadloze overgang naar het allereerste deel; The Curious Village. De eerste scène uit die game is de laatste scène van The Azran Legacy. Zo werd het cirkeltje toch nog rond.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost’ of op Facebook!
