Tijdens het chronologisch zappen kwam ik langs de vijfde zender van onze televisie, het realitybroertje van RTL4. Eén fractie te lang laat ik mij inpakken door het programma zonder kwaliteit wat te zien is. Met een verbaasde blik bekijk ik het beeld. Het zijn niet de charmante realitysterretjes Britt & Ymke die verbazing bij mij opwekken. Nee, de zomerse omgeving waar zij hun cabaretvoorstelling geven brengt gemengde gevoelens bij mij naar boven: Blanes.
Blanes, door sommigen wordt het wel eens stompzinnig als Bleens uitgesproken. RTL5 bracht mij anderhalf jaar terug in de tijd, zeventien jaar was ik. Samen met een paar vrienden besloten we om een lange, verschrikkelijke busreis te maken, zo ver mogelijk richting het zuiden. De eerste paar uur waren leuk, het was allemaal nieuw en merendeel van de bus ging voor het eerst veel te lang in een bus. Na een stuk of tien tussenstops en niet veel verder zijn dan België begon je in je hoofd toch wel het bekende zinnetje: ‘’hoelang moeten we nog?’’ keer op keer te herhalen.
De reis overdag is zwaar want na een paar uur ga je je vervelen en slapen is er, door de felle zon, niet bij. ‘s Nachts is de zon ver te zoeken, maar van slapen komt weer niets want de temperatuur in de bus gaat zo drastisch omlaag dat je het zowaar koud krijgt. Midden in Frankrijk. In Juli. Met je enige vest als dekentje. Na pak ‘m beet twintig uur totaal onderweg te zijn geweest kozen we er voor om ook nog eventjes uit te stappen in het beruchte Spaanse badplaatsje, heerlijk zulke spontaniteit!
Tijdens de onderbreking van de reis verplaatste ik mezelf al snel richting het centrum en goot mezelf vol met Sex on the Beach, San Miguel en Bacardi Colaatjes. In feite ging alles er in, als er maar een flinke scheut alcohol in zat! “Ik ben hier maar één keer!” luidde het motto en de handen gingen de lucht in. Elke nacht die we verbleven in Blanes werd vol gepland met bezoekjes aan kroegjes, discotheken en zelfs uitstapjes naar het utopische Lloret Del Mar. Mijn ogen waren rood van het niet-slapen, mijn lichaam verrimpeld door het zeewater, mijn adem bevatte een niet weg te krijgen geur die naar een mix van alle eerder genoemde drankjes plus een aantal magnetron-hamburgers rook, mijn donkere huid was zeker weten nog een tintje donkerder dan eerst door de Spaanse Sol. Maar mijn gezicht bleef maar stralen want ondanks mijn ietwat jonge leeftijd had ik nog nooit zo’n leuke tijd gehad!
Totdat ik weer achteruit gezakt in de stoel zat. De stoel van de bus. Wachtend op het vertrek. Eindelijk rust, dacht ik! Dom gedacht natuurlijk, want niemand vindt rust in een kleine, krappe bus vol chagrijnige, dronken jongeren waarbij driekwart van hun hersencellen door drank is aangetast. Zucht. Het scheelde wel enorm dat deze busreis maar een kleine twintig uurtjes duurde. Twintig uren leken in Spanje helaas zo voorbij te gaan maar in deze stoffige, onaangename stoelen duurde het voor mijn gevoel een hele week.
Als ik naar het dolkomische programma van Britt en Ymke kijk, keert mijn maag zich om. Niet door het gezellige Blanes, maar vooral door Britt en Ymke. Nochtans raad ik iedereen een jongerenreis aan, het wordt hoogstwaarschijnlijk prachtig. Vooral als je met het vliegtuig gaat.
