Toen de Academy of Motion Picture Arts and Sciences afgelopen donderdag haar nominaties bekendmaakte, volgde direct een golf van kritiek. Ook onze hoofdredacteur Jochem Geerdink had direct zo zijn bedenkingen bij de kanshebbers op de Oscars. Maar pas toen hij vrijdagavond Thom Hoffman zag wauwelen in De Wereld Draait Door, besloot hij dat van zich af te schrijven.
Nadat ik donderdagmiddag ons bericht over de belangrijkste nominaties van de Academy Awards had afgerond, liet ik het overzicht eens rustig op mij inwerken. Pas toen realiseerde ik me dat ik het eigenlijk nooit eerder zó oneens was met de nominaties, als dit jaar. Blijkbaar hebben mijn favorieten de afgelopen weken te weinig campagne gevoerd.
Want waar was bijvoorbeeld de nominatie voor Emma Thompson voor haar prachtige rol als P.L. Travers in Saving Mr. Banks? De Disney-film kwam er met slechts één nominatie – voor beste muziek nota bene – sowieso erg bekaaid vanaf. En waarom kreeg Oprah Winfrey geen nominatie voor The Butler? Nee, het had de Academy wél behaagd een toch veel minder memorabele rol van Amy Adams in het in mijn ogen sowieso behoorlijk overgenomineerde American Hustle te belonen.
Misschien kreeg ze de voorkeur vanwege de weinig verhullende jurken die ze in de nieuwe film van David O. Russell draagt, dat kan natuurlijk ook. Zo vind ik het ook vreemd dat in een uitzonderlijk sterk jaar qua mannelijke hoofdrollen juist Christian Bale werd genomineerd. Voor datzelfde American Hustle, waarbij stijl duidelijk de voorkeur heeft gekregen boven inhoud. Blijkbaar is een flinke bierbuik kweken, jezelf een belachelijk kapsel aanmeten en je corpulente lichaam in een lachwekkend kostuum hijsen tegenwoordig belangrijker dan een memorabele acteerprestatie neerzetten.
