Soms, dan ben ik bang. Bang dat ik een jammerende hipster ben. Iemand die graag kritisch is en het goeie wil doen. Die gevoelens kun je gemakkelijk een plek geven door blogs te schijven maar mensen die je niet kennen, kunnen je dan evengoed een pretentieuze jammeraar vinden. Aangezien ik nog jong ben, is die jammeraar dan gelijk een hipsterjammeraar. Beetje wijs lullen over Syrië, over onrecht en armoede: wijsneus. Mag dat dan niet? Moet ik mijn mond houden als studentje omdat ik slechts een studentje ben? De dilemma’s van een hipster.
Stiekem weet ik ook wel dat blogs tikken de wereld echt niet gaat veranderen. Toch voelt helemaal niets doen ook slecht en bovendien houd ik van schrijven. En waar schrijf je over? Over datgene wat je bezighoudt. Gebbetjes en satire houden mij net zo goed bezig als maatschappelijk onrecht, dus waarom zou ik daar dan geen columns over schrijven? Daarbij: als mensen het lezen en er kritiek op hebben, dan denken ze er in ieder geval over na. Of dat nou door mij komt of niet, maakt geen hol uit. Die dialoog is waardevol, ook al verander je er de wereld niet mee.
Eigenlijk is dat met heel veel dingen zo: we doen het omdat we er ons prettig bij voelen. Zuiver altruïsme bestaat immers niet, je doet het voor jezelf, soms uit smerig eigen belang en soms omdat het je simpelweg een goed gevoel geeft. Daarom schrijf ik naar hartenlust van me af, en misschien is dat waarom ik een jammerende hipster ben. Af en toe. Mijn oprechte excuses daarvoor.
