Ik schat John Williams (RTL) op minimaal een half miljoen per jaar. Gisteravond kwam hij een paar uurtjes ‘belangeloos’ naar de studio om te bellen met mensen, die donateur willen worden van het kankerfonds (KWF). John is een held. Frits Sissing is van de Op-Zoek-Naar-musicals en Opsporing Verzocht. Frits weet helemaal niets van kanker, maar moest gisteravond gewoon werken, omdat zijn omroep, de AVRO, ‘Sta Op Tegen Kanker’ uitzond. Frits is een held. Henny Huisman wil het liefst iedere dag op tv, want hij is bang, dat u hem definitief bent vergeten. Henny heeft ook kanker gehad, aan zijn nieren. Henny is een held.
Ik ben zestig jaar en heb nooit kanker gehad. Mazzel, afkloppen. Toch kom ik statistisch nog een keer aan de beurt en zal ik waarschijnlijk sterven aan prostaatkanker.
Mijn vriendin, Kaatje, trok wél eerder een kwaadaardige kaart en kreeg vier jaar geleden, 48 jaar oud, borstkanker. Twee operaties volgden en 28 bestralingen. Ze behield haar borst. Toen het nieuws bekend werd, stond de hele wereld bij ons op de steiger. Onbekenden hingen flessen wijn, zakken fruit en bloemen aan de deur. Iedereen was solidair en alle buurvrouwen zouden mee naar de dagelijkse bestralingen in het AVL (Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis).
Niemand gezien, kanker is eenzaam en geen amusement.
Maandag werd mijn vriend Koen (50) begraven, zonder schnabbelende artiesten, zijn eigen familie vertolkte ‘plastic rozen verwelken niet.’ Zijn maatje, waarmee Koen de betere smartlap ten gehore bracht, stond moederziel alleen op het podium van een afgeladen kerk. Een prachtige ode aan zijn te jong overleden vriend.
Heel even maar kwamen de twee ‘Hansen’ in beeld tijdens de bedelavond voor het kankerfonds. ‘Knappe Koppen’ van een internationaal dreamteam, dat blijft onderzoeken hoe we die kutziekte ooit eens echt te lijf kunnen gaan. In plaats van een opgeklopte, tranentrekkende, dure studioshow had ik wel wat meer ‘Hansen’ aan het werk willen zien. Wat zijn de budgetten en behandelmethodes in andere landen? Wellicht zijn er legio plekken op aarde waar je gewoon crepeert zonder enig medicijn, chemotherapie, duur bestralingsapparaat en vooral zonder narcistische BN-ers.
Een lange documentaire dus, desnoods een film, met voice over en vooral zonder presentator. Journalistiek onafhankelijk gemaakt, zonder de regie en de belangen van een omroep en de goede-doelen-maffia. Dus puur. Alle generaties kankerpatiënten aan het woord. Kinderen met leukemie, pubers met een ongeneeslijke tumor, jong volwassenen, net klaar met hun studie, maar geen zicht meer op een toekomst. Vaders en moeders die worden weggerukt uit jonge gezinnen. Veertigers en vijftigers, zoals Koen, die domme pech hebben en ook veel langer hadden willen leven. Tenslotte een beeld van de oudste generatie, die langzaam wegkwijnt en de kanker moederziel alleen, zonder kinderen of kleinkinderen, in een kamertje apart moet zien te verwerken. Koen koos met zijn kankermonoloog ook voor de bühne, maar wel zonder BN-ers en camera’s. Zijn voorstelling over zijn eigen leed, samen met zijn dochters, was een krachtig, persoonlijk verhaal, met maar één signaal.
Hou in godsnaam op met het over-dramatiseren van je ziekte, weg met die slowmotions en triviale violen, die u naar uw telefoon moeten duwen. Toen ik bij Koen, twee dagen voor zijn euthanasie, op zijn bed zat om definitief afscheid van hem te nemen, wist ik pas écht wat kanker was en hoe je daar mee om moet gaan.
Kanker deel je allereerst met je naasten, vrienden en familie, die je soms op jouw laatste moment ook nog eens in de steek kunnen laten, omdat ze je niet willen en kunnen zien lijden. Kanker is spijkerhard. Als je sterft aan kanker ben je niet alleen heel erg ziek, maar, hoe stoer je je lot ook ondergaat, ga je vooral door een door God verlaten, eenzaam dal.
Waar goede-doelen-oppijp-tv, vol met bezwete BN-ers, verre van moeten blijven.
