Echt goed deed How I Learned to See in the Dark van Chris Pureka het in eerste instantie niet. Na drie jaar is het tijd voor een re-release van het album. Die is perfect getimed, het is alleen jammer dat het niet echt winter is. Het album is namelijk het ideale, melancholische winteralbum.
Pureka begint op haar achtste met liedjes schrijven en op de leeftijd van 16 leert ze gitaar spelen. Regelmatig speelt ze in lokale koffietentjes in Conneticut, waar ze dan woont en tevens opgegroeid is. Op jonge leeftijd opent ze shows voor artiesten als Erin McKeown en Pamela Means, terwijl ze haar degree in biologie haalt. Na haar afstuderen gaat ze aan het werk als onderzoeker in een microbiologielab. Even lijkt ze de muziek te verhalen, maar in 2001 neemt ze toch haar eerste EP op als voorbereiding op een Amerikaanse tour van 3 maanden met dichter Alix Olson. Met inmiddels een eigen label op haar naam en heel wat tours en prijzen wordt ze geregeld vergeleken met artiesten als Bruce Springsteen.
Het is even schrikken als de cd voor het eerst aanstaat, Chris blijkt een vrouw. Een vrouw met een ontzettend zuivere en lage stem, een breekbare stem die toch op een bepaalde manier kracht uitstraalt. Dat het een verrassing is dat Chris een man is, is niet raar. Ze staat bekend om haar androgyne uiterlijk en noemt zichzelf geregeld genderqueer. Dat is niet het enige opvallende, Pureka is een uitgesproken feministe en komt op voor de LGBT-gemeenschap, een afkorting die wordt gebruikt voor lesbian, gay, biseksual en transgender.
Haar teksten zijn overigens geen protesten of statements voor de LGBT-beweging of het feminisme, in tegenstelling tot haar tot vandaag geloofde publicatie in off our backs, een feministische beweging en magazine. De teksten op How I Learned to See in the Dark zijn persoonlijker, fragieler en zwaarder. Ze bezingt de liefde, relaties en hoe dat fout kan gaan. Dat maakt het album melancholisch.
De muziek is net zo zwaar als de breekbare, krachtige stem van Pureka en haar treurige teksten. De akoestische gitaar als slaggitaar is het hoofdinstrument. Daarnaast zijn ook de weeping guitar, een huilende elektrische gitaar en violen duidelijk te horen op het album. De violen geven een prachtig extra iets aan het album, ze maken de meeste liedjes wat zwaarder, mooier en melodieuzer dan ze zonder zijn. Hier en daar speelt een extra elektrische gitaar en de bas nog even een net iets ander rifje dan het geheel, wat het album afwisselend en niet saai maakt.
How I Learned to See in the Dark is geen vrolijk album, maar bevat prachtige liedjes die een sneeuwlandschap mooi zouden illustreren. De combinatie singers-songwriter, country met de rauwe violen erachter langs die de zwoele stem van Pureka dragen, is het een afwisselend album. Dat je overigens niet moet luisteren als je in een dipje zit.
