Na eerder bijvoorbeeld met Carnage (2011) en Death And The Maiden (1994), brengt Roman Polanski opnieuw een toneelhit naar het witte doek. Deze keer is het de beurt aan Venus In Fur, een toneelstuk van David Ives dat in 2010 off-Broadway begon, maar al snel verhuisde naar één van de beroemdste toneelstraten ter wereld.
Laten we maar direct met een leeswaarschuwing beginnen: Venus In Fur, of La Vénus À La Fourrure zoals de oorspronkelijke Franse filmtitel luidt, is niet voor iedereen weggelegd. Polanski’s nieuwste is er echt één voor de liefhebbers van slow cinema. Want heel veel meer dan wat gebabbel tussen de twee hoofdpersonen is het niet. Daarbij dreig je ook af en toe het spoor tussen fictie en realiteit flink bijster te raken, deze lopen kriskras door elkaar.
Het goede nieuws: dat gebeurt wel op uiterst humorvolle wijze. Door de prachtige cameravoering en muziek van Alexandre Desplat sleept de Poolse regisseur je daarnaast volledig mee in zijn adaptatie van enerzijds de grote Broadway-hit van David Ives – die meeschreef aan deze filmversie – en anderzijds de gelijknamige roman van de Oostenrijkse schrijver Leopold von Sacher-Masoch, de naamgever van wat wij nu kennen als sadomasochisme. Juist, sm.
