2013 was een bewogen jaar voor Beautiful Existence. Van 1 januari tot en met 31 december at en dronk ze alleen wat bij Starbucks verkrijgbaar was. Ze raakte een paar kilo’s kwijt en ongeveer $7.000. Uiteraard onderging ze deze queeste niet als kluizenaar: B.E., of Beautiful voor vrienden, schreef er een blog over. De eerste dag van 2014 vierde ze met fish ’n chips.
De media stonden kwijlend voor haar klaar: hoe was het en waarom deed je dit eigenlijk? Ze leek het zelf niet te weten. Op haar blog krijgt een van haar zwevende antwoorden een feministisch vleugje: ‘(W)here are the WOMEN challenging themselves in the world?’.
Vrouwen hebben wel eens voor hetere vuren gestaan. Onze Starbucks serveert kleffe muffins en koude croissantjes als vast voedsel, maar Beautiful woont in Seattle en kon kiezen uit talloze gezonde broodjes, kokossapjes, salades, noten en gedroogd fruit.
John Cisna, een leraar uit Iowa, beperkte zichzelf tot drie maanden McDonald’s – en viel ruwweg 20 kilo af. Details: hij vroeg zijn leerlingen menu’s samen te stellen van maximaal 2000 calorieën en begon plotsklaps elke dag drie kwartier te wandelen. En een lokale bedrijfsleider was zo gecharmeerd door dit leerzame experiment dat hij de man gratis liet eten. Cisna sloot zijn lijdensweg af met de woorden: ‘We all have choices. It’s our choices that make us fat, not McDonald’s.’
Bedankt meneer Cisna, moeten we dit weten voor het tentamen?
Zowel John als Beautiful hebben het concept ‘experiment’ belachelijk gemaakt. Wil je het effect van een bepaald middel of een bepaalde maatregel analyseren en jezelf als proefpersoon nemen, dan moet je de rest van je leven hetzelfde laten en open staan voor zowel een negatieve als positieve blik op datgene wat getest wordt. Zelfs de meest flutterige van de vrouwentijdschriften weten dit, waar elk jaar wel één redacteur een maand geen kleding mag kopen (erg!), ineens elke dag seks met haar geliefde heeft of zich alleen toelegt op rauw voedsel.
Niet alles hoeft getest te worden in een wetenschappelijke omgeving om iets te leren over het effect van een beperking of toevoeging. Documentairemaker Morgan Spurlock liet in Super Size Me op leerzame en vermakelijke wijze zien wat drie keer per dag McDonalds met zijn lichaam deed. De eerste dag hing hij kotsend uit zijn auto. Na een paar weken schreeuwde zijn lichaam, een uur na een dubbeldekker van brood en vlees, om méér eten, en wel nu!
Daar kunnen John en Beautiful wel een puntje aan zuigen. Maar vergeet niet wat de belangrijkste uitkomst van hun experiment was: aandacht. En soms: veel gratis dingen en niet meer werken. Het prachtige wezen uit Seattle wijdt 2014 aan het leren van tachtig recreatieve sporten, en wordt gesponsord door een sportmerk.
Ongetwijfeld zullen velen roepen dat er zoveel mensen roepen een bepaalde tijdsduur iets wel of niet te doen, omdat we keuzestress hebben en willen onderzoeken wat het wegnemen of toevoegen van een bepaald iets in ons leven teweeg zal brengen.
Wellicht. Ik denk dat het vooral een ode aan discipline is, een kans op veel Facebook-likes en in enkele gevallen oprechte nieuwsgierigheid. En soms een originele manier om aandacht te vragen voor iets belangrijks. Zoals Beyoncé en Jay Z die 22 dagen de wereld een beetje beter maakten door alleen veganistisch te eten. Wel jammer dat Beyoncé dacht dat bont ook veganistisch is.
Hoe dan ook. Ik raad iedereen aan onschuldige experimenten aan te gaan met jezelf als proefpersoon. Wel streng zijn en volhouden, graag. Dus niet de onjuistheid van Kris Verbughs (arts, wetenschappelijk onderzoeker, flinterdunne Sonja Bakker 2.0) anti-brood-voedselzandloperdieet aantonen door een heel lekker stokbrood te eten.
Of vier juist de sulligheid van een zoveeldaagse uitdaging door een week niet de letter a te gebruiken of een maand alleen blauwe dingen te eten. Leids alumnus Hans Klis ging ons voor door een maand elke dag een uur in z’n eentje te bowlen, waarvan hij verslag deed in Das Magazin.
Zelf ga ik de uitdaging aan dit jaar elke dag te ademen. Hopelijk lukt dat ook dit jaar weer.
Emma Anbeek van der Meijden is masterstudent taalbeheersing. Deze column werd eerder gepubliceerd in Leids Universitair Weekblad Mare.
