Als student ben ik voor mijn boeken meestal aangewezen op boekenkraampjes die ik vind bij mijn universiteit vlakbij de Oudemanhuispoort. Maar toch kan ik het niet weerstaan me te verheerlijken aan de ongeschonden rijkdommen die zich in echte boekhandels bevinden. Een nieuwe pagina, nog wit (niet geel). Geen inschriften. Geen vouwen. Mijn naam, die ik op de eerste pagina schrijf, als trotse bezitter. Het idee dat mijn oog de eerste is die de woorden mag liefkozen, die met zorgvuldigheid en liefde op papier zijn gedrukt.
De boekenbon die ik gekregen had van mijn moeder, eentje van 10 euro die ze overhandigde terwijl ze glimlachte zoals alleen moeders dan kunnen, brandde in mijn portemonnee om verzilverd te worden. En zo ging ik op pad, op zoek naar een nieuw (echt nieuw!) boek. Ik stapte mijn ooit lievelings-boekhandel binnen, nu onder de naam Polare. Dezelfde Polare die momenteel stervende is, omdat ze te groot zijn. En bol.com te makkelijk is. Dezelfde winkel waar ik vroeger met de trein naar toe ging, toen ik nog thuis woonde en die boekenwinkel nog Scheltema heette. Maar ondanks mijn loyaliteit aan die plek, verliet ik de winkel met lege handen.
Al een tijdje voelde ik me een overloper omdat ik mijn laatste boeken allemaal bij Waterstones (kalverstraat 152) had gekocht. Deze boekhandel ademt een soort intimiteit die in de grootsheid van Polare ver te zoeken is. De persoonlijke aanbevelingen, op witte kaartjes geschreven, trekken den aandacht en geven aangename suggesties, terwijl ik bij Polare nooit enig idee heb waar te beginnen met zoeken.
Deze keer viel mijn oog op Dostojevski, De Idioot. De man achter de kassa glimlachte naar me en we praatten even. Of ik een stempelkaart had. Natuurlijk. En de geldigheidsdatum hoefde ik niet in acht te nemen; hij bleef gewoon doorstempelen. Hij was van mening dat de afbeelding van de man op de boekenbon (‘My god this is ancient!’) Harry Potter was ten tijde van zijn tweede film. Ik maakte hem een illusie armer door hem te vertellen dat helaas Remco Campert prijkte op het boekentientje. Hij gaf me een extra boekenlegger, omdat ik die altijd kwijtraak. ‘See you soon!’, was zijn afscheid.
En zo hoort het. Boekhandels geven je een eigen wereld waar de intimiteit van je boekkeuze om een bekende sfeer vraagt. De charme van het bladeren door je opties en het gesprek met de man achter de counter blijven een onmisbare ervaring, waar voor gestreden moet worden om het in leven te houden.
Polare heeft hierin gefaald en heeft zijn eigen graf gegraven door zich te ontdoen van het persoonlijke karakter. Het samenvoegen van De Slegte met Selexyz heeft geleid tot een real life bol.com. Alleen dan onhandiger, want je moet er echt naar toe en er is geen goede zoekfunctie.
Dus ik betreur het niet als Polare definitief zijn deuren sluit. Het enige waar ik somber over kan zijn is de slechte naam die Polare heeft gegeven aan boekhandels. Waardoor nog meer mensen in de klauwen van het internet werden geduwd.
So long Polare. Je was het niet waard.
