Al mijn hele leven (zestien hele jaren!) ben ik op zoek naar perfectie. Mijn beste vriend vindt me een utopist en regelmatig krijg ik de opmerking ‘Word eens wakker!’ naar mijn hoofd geslingerd. Misschien zit het ook wel in me, al zou ik mezelf niet beschrijven als een dromerig persoon. Al sta ik met beide benen stevig op de grond, mijn fantasie neemt het soms even over.
Zou het niet heerlijk zijn? Als al je dromen eens uit zullen komen? Als hard werken en vervolgens keihard op je bek gaan vervangen werd door een leven lang lachen, gelukkig zijn en vieren dat het leven o-zo-prachtig is? Ik sta ervoor open. Al moet ik er alles voor doen. Ik ben immers een allesdoener, maar helaas niet een alleskunner. Vol enthousiasme stort ik me vaak in dingen waar ik na een paar dagen/weken/maanden eigenlijk wel weer klaar mee ben. Niet helemaal perfect dus. En mijn houding als iets niet lukt is nog veel minder perfect. Er zijn zoveel dingen die ik wel zou willen. Een boek schrijven, een trouwjurk kopen.
En ook ik zou graag over de juiste modellenmaten beschikken. Met mijn maatje vierendertig vind ik mezelf niet dik en dacht ik dat ik moeiteloos door mijn modieuze leventje gleed. Totdat ik benaderd werd door een modellenbureau. Iemand uit de semi-realistische modellenwereld vertelde me dat ik toch echt een kilo of zes moest kwijtraken om aan de slag te kunnen gaan. “In het gezichtje zit veel potentie, maar er zijn teveel rondingen”.
Ik heb het geluk dat ik een persoon ben dat daarna tegendraads een kwart appelkruimelvlaai naar binnen kan stouwen. Maar toch ben ik geschokt door het onrealistische beeld van de boze modellenwereld. De eindeloze beloftes over de realistische maten van modellen, daar staan de bladen vol mee. Maar iemand met maatje vierendertig wordt nog steeds als plus-size bestempeld. Is dat dan perfectie? Ribben tellen, bikini bridges en een thigh gap? Rages waardoor meisjes van mijn leeftijd zich niet meer in bikini te durven vertonen, en zelfs vinden dat slobbertruien hun niet-bestaande vet niet kunnen verbergen? Is dat dan perfectie?
Zal er ooit een einde komen aan al onze dromen? In onze consumptiemaatschappij willen we alles groter, mooier, maar vooral alles beter dan bij een ander. We doen altijd geheimzinnig over onszelf, maar willen alles weten van een ander. Maakt ons dat nou echt gelukkig? Beter zijn als een ander? Maakt ons dat perfect of in ieder geval perfecter dan eerst? Ik zal waarschijnlijk mijn hele leven blijven zoeken naar perfectie. Maar perfect zal mijn hele leven nooit worden.
