Op het Vlaamse Doorbraak schreef Sam van Rooy (kandidaat voor de Europese lijst van het Vlaams Belang) een opiniestuk over de VVD en de Vlaamse N-VA als zelfverklaarde ‘eurorealisten’.
In een land als België en in Vlaanderen is het niet moeilijk om als eurokritisch of eurosceptisch te worden geboekstaafd. Reden: het bestaan van eurofederalist Guy Verhofstadt, wiens onwenselijke en onrealistische maakbaarheidsutopieën inzake een ‘Verenigde Staten van Europa’ menigeen doen gruwelen of toch minstens afschrikken. Een tweede reden is het decennialang afwezig zijn van fundamentele euro- en EU-kritiek in de mainstream (Vlaamse) politiek en media.
Toch heeft de N-VA zich bij monde van kersvers Europees lijsttrekker Johan Van Overtveldt niet geprofileerd als ‘eurokritisch’ maar als ‘eurorealistisch’. Van Overtveldt deed dit de dag nadat hij een debat over Europa in Reyerslaat met Gerolf Annemans had geweigerd. In plaats van dat de VRT een andere niet- of minder-eurokritische politicus optrommelde (ze zijn er met hopen!) of desnoods Annemans alleen liet komen, werd alles afgeblazen en ging Kathleen Cools over tot de orde van de dag: een cabaretier, twee sportmannen en een auteur – vier ‘fijne gasten’ – mochten Reyerslaat gezellig komen maken. Een gemiste kans, zeker na de mislukte ‘Europa Special’ van Terzake.
De ‘chat met Europees lijsttrekker Johan Van Overtveldt (N-VA)’ die de krant De Tijdgisteren organiseerde, werd niet door Van Overtveldt geweigerd. Dat is ook begrijpelijk, zeker gezien de inspiratie- en kritiekloze interviewer, die bovendien ‘Europese Unie’ en ‘Europa’ op lichtzinnige wijze door elkaar gebruikte (het chatgesprek heette ook: ‘Hoeveel Europa is genoeg?’ en niet: ‘Hoeveel EU is genoeg?’). Iemand die tegen de(ze) EU (en euro) is als ‘anti-Europees’ bestempelen, is hetzelfde als iemand die sterk islamkritisch of anti-islam is als ‘racist’ brandmerken: pervers. Want net zoals iemand doorgaans tegen de racistische islam is omdat hij of zij (onder andere) tegen racisme is, zo is iemand doorgaans tegen de anti-Europese EU omdat hij of zij verre van anti-Europees is.
Maar zulke ‘details’ interesseerden de chattende N-VA-econoom Van Overtveldt kennelijk niet, en gemakshalve positioneerde hij de N-VA dan maar als een soort ‘derde weg’, tussen het eurofederalisme of euronationalisme van Verhofstadt en co enerzijds en de eurokritische tot eurosceptische partijen anderzijds. ‘Eurorealistisch’, dat klinkt natuurlijk altijd goed, zeker wanneer je je ermee kunt afzetten tegen twee tegengestelde uitersten, waarvan het ene, eurokritische uiterste ten onrechte wordt weggezet als ‘extremistisch’ en ‘anti-Europees’. Het doet denken aan het ‘moedige (modderige) midden’ van Wouter Bekes CD&V (en het ‘radicale midden’ van het CDA), wat eigenlijk gewoon betekent: wij modderen aan daar waar de meeste postjes voor het grijpen liggen.
Zo’n vlees noch visverhaal is echter onhoudbaar, niet het minst inzake de EU en de euro, want zoals de Nederlandse jurist en historicus Thierry Baudet in zijn spraakmakend pamflet Pro Europa dus tegen de EU stelt:
“De EU is voor de helft een staat, maar voor de helft ook niet. Ze heeft bevoegdheden op sommige terreinen, maar op andere weer niet. Dat maakt haar fundamenteel instabiel. Om te kunnen functioneren, zal de EU steeds meer bevoegdheden moeten krijgen of opeisen. De open grenzen dwingen tot centraal immigratiebeleid. De euro dwingt tot centraal begrotingstoezicht. Enzovoorts. Onvermijdelijk zal de EU uiteindelijk moeten uitmonden in een nieuwe staat. Er is geen andere optie. Maar tegelijkertijd zou zo’n ‘Verenigde Staten van Europa’ nooit kunnen werken. Daarvoor zijn de verschillen in Europa veel te groot: de cultuurverschillen, de sociaal-economische verschillen, de historisch-strategische allianties, de religies en de visies op het goede leven. Maar als de EU onvermijdelijk in federalisme uitmondt, en federalisme onhaalbaar is, dan moet de conclusie zijn dat de EU op een dood spoor zit. Dan moeten we niet voortmodderen, en ook geen sprong voorwaarts willen maken. Dan moeten we op zoek naar een uitgang.”
Met die ‘grote sprong voorwaarts’ (naar een ‘Verenigde Staten van Europa’) bedoelt Baudet de onmogelijke en onwenselijke eenheidsworst die de eurofederalisten à la Verhofstadt willen, waarbij vrijheid, subsidiariteit, soevereiniteit en democratie worden opgeofferd; met dat ‘voortmodderen’ doelt Baudet op de zelfverklaarde ‘eurorealisten’, zoals de VVD in Nederland en de N-VA in Vlaanderen; met dat ‘op zoek gaan naar een uitgang’, tot slot, heeft Baudet het over de eurokritische tot eurosceptische partijen, zoals Vlaams Belang, PVV, UKIP, Front National, die niet anti-Europees zijn zoals gemakzuchtig of kwaadaardig wordt beweerd, maar integendeel pro Europa, dus tegen de(ze) EU. Ondanks – of moet ik zeggen: als gevolg van! – de (nationale) verschillen willen ze alle een vrij, vreedzaam en democratisch Europa van samenwerkende soevereine natiestaten, zoals Nigel Farage niet moe wordt te benadrukken. Recent schreef het Vlaams Belang daarover een Europa-Manifest. Wie dát wil vertalen als anti-Europees, is dom of te kwader trouw.
De essentie van Thierry Baudets logica is dat die zogenaamde ‘realistische’ tussenweg, die van het ‘voortmodderen’, eigenlijk onmogelijk, onhoudbaar, want fundamenteel instabiel is. Supranationalisme leidt immers onvermijdelijk tot federalisme; een supranationaal Europa met een eenheidsmunt dwingt tot overdracht van soevereiniteit en de vorming van een nieuwe staat: de Verenigde Staten van Europa. Het is óf een federale EU-superstaat (Verhofstadt en co), óf een Europa van soevereine democratische natiestaten (VB, PVV, FN, UKIP). Dat is dan ook de reden dat voortmodderende ‘eurorealisten’ zoals de N-VA, die aan de ene kant zeggen zich niet te kunnen vinden in eurofederalistische snelheidsduivels à la Verhofstadt en zich aan de andere kant verzetten tegen eurokritische tot eurosceptische partijen, de facto wel meestemmen met die eurofederalistische en euronationalistische partijen, voor méér euro en méér EU en dus voor minder Vlaanderen; en dit op zowel Europees, federaal als Vlaams niveau. Dat kan iedereen trouwens verifiëren door eenvoudigweg het stemgedrag van de N-VA na te gaan.
Dat stemgedrag in de parlementen is ook wat er uiteindelijk écht toe doet, en niet wat partijen beweren in congresteksten, partijprogramma’s en de media. Wie het stemgedrag van de N-VA tot zich neemt kan – zéker inzake de EU en de euro – een boek vol schrijven over deze onduidelijke, ideologisch vertroebelde partij vol dubbelzinnigheden, die hier A zegt en daar B, die eerst A zegt en daarna B, die A zegt maar B doet, en die A doet maar B zegt. Ik heb hier reeds gewezen op die‘politieke schizofrenie van de N-VA’, die vooral naar de oppervlakte komt als die partij zich inzake Europa probeert af te zetten tegen de Verhofstadts van deze wereld.
Dat afzetten is echter slechts schijn, want wie aandachtig de chatsessie en het interview met Van Overtveldt ontleedt, kan niet anders dan concluderen dat de politiek van de N-VA ons naar hetzelfde einddoel leidt als Verhofstadt: de ‘Verenigde Staten van Europa’. Het is bijzonder tegenstrijdig dat Johan Van Overtveldt, die als econoom in zijn boek ‘Het einde van de euro’ (zonder vraagteken) de juiste analyse maakte over de oorzaken van de eurocrisis en afsluit met drie mogelijke scenario’s voor de euro, nu, nota bene als Europees lijsttrekker van een (zogenaamd) Vlaams-nationalistische partij, een vierde scenario uitrolt dat niet alleen anti-Europees is maar ook anti-Vlaams-nationalistisch. Vlak na de bekendmaking van zijn aantreden bij N-VA, nam kersvers politicus Van Overtveldt het blijkbaar over van econoom en eurokenner Van Overtveldt, toen hij liet optekenen:
“(…) er moet een bevoegdheidsoverdracht komen naar het Europese niveau. De Verenigde Staten bieden daarvoor een goed voorbeeld. Vergelijk Californië eens met Griekenland: die staat was ook failliet. In de VS komen er dan automatisch transfers op gang. De federale overheid zorgt daarvoor, maar die dwingt ook hervormingen af. Sterker nog: zij komen dat zelf doen. Californië kwam de facto onder curatele te staan.” (Apache, 22 november 2013)
Tragisch genoeg bewijst Van Overtveldt daarmee een trouwe partijsoldaat te zijn van een partij die, zoals ik hier heb betoogd, in wezen EU-nationalistisch en niet Vlaams-nationalistisch is; van een partij die een Europese transferunie à la Belgique bewerkstelligt. Ervan uitgaande dat de N-VA-confederalisten zouden tekenen voor een onafhankelijke Vlaamse staat, blijf ik me afvragen hoe zij vervolgens aan hun kiezers zullen uitleggen dat de Vlaams-Waalse transfers zijn vervangen door een veelvoud daarvan: transfers van de Vlaamse staat naar Zuid- en Oost-Europa.
De auteur, Sam van Rooy, is publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller van en -auteur in ‘De islam. Kritische essays over een politieke religie’ en ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU‘. Hij zal voor het Vlaams Belang opkomen op de Europese lijst. @SamvanRooy1
Update: Morgen, zondag om 11u, zal er dan toch een Europadebat plaatsvinden tussen onder andere Gerolf Annemans (Vlaams Belang) en Johan Van Overtveldt (N-VA), in De Zevende Dag op de VRT.
