Een verhalenverteller. Dat is de beste manier Anthony Joseph te omschrijven. In de vorm van gedichten en verhalen heeft Joseph zijn steentje aardig bijgedragen aan de Engelse moderne literatuur. De schrijver is ook muzikant, en brengt zijn verhalen omlijst door muziek op zijn nieuwe album Time.
Anthony Joseph wordt door zijn grootouders in Trinidad opgevoed. Al op jonge leeftijd begint hij met het schrijven van verschillende dingen. Zijn inspiratie haalt hij uit de calypso (een muziekstroming), het surrealisme, jazz en de Baptisten-gemeente waar zijn grootouders naartoe gaan. In 1989 vertrekt hij op 23-jarige leeftijd naar Engeland. Daar gaat hij verder met schrijven, waarna hij uiteindelijk een grote bijdrage levert aan de Engelse moderne literatuur. Naast verhalen schrijft hij ook gedichten en maakt hij muziek. Die drie disciplines komen samen op Joseph’s vijfde album Time.
Op Time vertelt Joseph verhalen. Het is even wennen, in eerste instantie krijgt de luisteraar een The Roots-achtig gevoel. De eerste noten komen van een fijn gitaarrifje die wordt bijgevallen door een percussie en een synthesizer. Joseph begint met zijn verhaal. Het zijn verhalen om naar te luisteren, dat maakt de plaat in eerste instantie wat onwennig. Meestal komt er toch een vrolijk riedeltje met een catchy tekst voorbij. Joseph doet het rustiger aan. Hij vertelt zijn verhalen en gedichten ietwat monotoon, heel af en toe varieert hij in zijn toonhoogte.
Doordat de verhalen worden omlijst door muziek, is het niet saai om naar te luisteren. Dat maakt echter wel dat het niet echt achtergrondmuziek is. Het is niet storend als het zachtjes opstaat, het is vooral erg jammer van de muziek en de verhalen. Die gaan verloren als Joseph gezellig tijdens een kringverjaardag zijn verhaal doet.
Omdat hij kiest om verhalen te vertellen en geen rijmende teksten ritmisch te bezingen, is het een goede keuze van Joseph dat hij niet teveel instrumenten gebruikt. Sommige nummers wordt er louter gebruik gemaakt van een percussie, of komt hetzelfde akkoordenschema op de piano steeds terug. Ondersteund door een synthesizer. Hier en daar doet slechts de bas het werk of alleen Joseph’s stem. Ook kiest hij soms voor onconventionele stiltes, waarin het even lijkt of de drager het heeft begeven. Het houdt de luisteraar alert en gefocust op de verhalen van Joseph.
Als de luisteraar eenmaal is ingesteld op een muzikaal luisterboek, daar doet het toch een beetje aan denken, is Time een prachtig album. Zijn teksten zijn soms onbegrijpelijk of luguber (‘But Alice decided to die‘). Waarschijnlijk is het album nog veel mooier als je de teksten meeleest. Al worden zijn woorden ook als ze zonder betekenis zouden zijn prachtig omlijst door muziek.
