Rocco Granata was in 1959 de eerste Belgische artiest die een hitnotering had in de Amerikaanse Billboard Hot 100, zeg maar het equivalent van onze eigen Top 40. In laatstgenoemde hitlijst stond Granata overigens in de zomer van 1989 voor de twaalfde en vooralsnog laatste keer genoteerd. Met een zomerse remix van ‘Marina’, de song die hem in 1959 wereldroem bezorgde. Best logisch dus dat een film over de periode tot aan de wereldwijde doorbraak van accordeonist Granata, dezelfde titel heeft meegekregen.
Marina vertelt over de jeugdjaren van Rocco, vanaf zijn tiende levensjaar. Dat was het moment waarop de mannen in het dorpje in de Italiaanse streek Calabrië naar Belgisch Limburg vertrekken om als gastarbeiders in de steenkolenmijnen te gaan werken. Ook Rocco’s vader Salvatore (Luigi Lo Cascio, die we kennen uit La Meglio Gioventù) pakt zijn koffer om richting “het rijke noorden” te gaan. Maar, zo belooft Salvatore, het is maar voor drie jaar. Dan komt hij terug.
Dat loopt even iets anders, Rocco, zijn moeder Ida (Donatella Finocchiaro) en zusje Wanda (Maite Redal) worden namelijk een jaar later al naar Waterschei gehaald. Aan de rand van de mijnschacht neemt het jonge gezin hun intrede in een smerig, smoezelig en klein arbeidershuisje. Tussen de andere Italiaanse gastarbeiders. Italië lijkt verder weg dan ooit.
