Ik háát liften. En dan bedoel ik niet het langs de snelweg staan in de hoop dat iemand me meeneemt naar Parijs (ik kan gelukkig gewoon met de fiets naar mijn werk dus ik hoef niet ‘s ochtends aan de straat te gaan staan met mijn duim omhoog). Ik bedoel die ‘verticale vervoersmiddelen’, want ja, zo noemt Wikipedia die dingen. Van de verdere uitleg van de website word ik al helemaal niet blij: “Een lift is een niet verplaatsbaar hefwerktuig met vaste stopplaatsen en een kooi.” Een kooi??
Liften roepen bij mij altijd een combinatie op van claustrofobie, hoogtevrees en wagenziekte. Het is er namelijk altijd benauwd, té warm, vaak te vol en die beweging is gewoon tegen natuurlijk. Het voelt een beetje als turbulentie in een vliegtuig, en wordt niet iedereen daar een klein beetje onpasselijk van? Toch wint zo nu en dan mijn luiheid het van al deze andere emoties. Want, ik ben echt niet énorm claustrofobisch, word niet áltijd misselijk in de auto of het vliegtuig en heb niet in elke situatie hoogtevrees. Ik stel me graag aan, dat merk je al.
Het belangrijkste is dat mijn luie zelf het niet wint. Zeker nu mijn werk is verhuisd naar een gloednieuw kantoor. Zaten we eerst nog op de begane grond, nu moet ik elke dag naar de derde verdieping. En die verdiepingen hebben ook nog eens super hoge plafonds. Daar komt nog bij dat mijn fiets op -2 staat, de lunch op de begane grond is en ik samenwerk met afdelingen op zo’n beetje alle verdiepingen. Al met al zijn dat nogal wat trappen per dag. Het was dan ook de bedoeling om juist deze week te wennen aan het traplopen en daarom was de lift deze week off-limits voor mij.
Eigenlijk ging het een allemaal een beetje als vanzelf. Het enige moment dat ik super graag de lift in wilde stappen was op woensdag, toen ik al meerdere keren alle verdiepingen af was geweest, op hakken van ongeveer 10 centimeter. Maar het is me gelukt om hier niet aan toe te geven. Al ben ik nog niet minder buiten adem wanneer ik ‘s ochtends bij mijn eigen verdieping aankom. Ik hoop van harte dat dat nog gaat gebeuren. Verder heb ik wel één lift van binnen gezien. Bij vriendin F. is het namelijk onmogelijk om als bezoeker met de trap te gaan. Na een paar minuten paniekerig om mee heen te hebben staan kijken ben ik toen dus toch maar ingestapt.
Lotte Besse onderwerpt zich komende 52 weken samen met Esther Vogel en Nadja Neeven aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
