Vanaf vandaag geeft ThePostOnline in haar eigen autoportal Uitsoot volgas in de állernieuwste modellen, kekke classics en ZZP-youngtimers. Met ook: autonieuws –en trends. Rij met ons mee in de nieuwe Maserati.
Door: Jan-Henk Zandberg
Een Maserati Diesel. Het bekt niet, maar het rijdt wél, die nieuwe vierdeurs Ghibli. Een droomauto is het ook niet meer, want je kan hem tegen een wakkere prijs leasen. TPO’s Jan-Henk Zandberg test hem op de Zeeuwse dreven uit.
Even een lichte trilling en ja, dan slaat voor het stoplicht pardoes de motor af. Tuurlijk. Ik had het kunnen weten, Maserati is Italiaans en ergens in de fabriek in Modena heeft vermoedelijk een werknemer met het arbeidsethos van een dwangarbeider diep, zeer diep, ja in een soort motorisch abyss twee draadjes verkeerd aan elkaar geknoopt. En bedankt. Oh nee, wacht! Even de voet van de rem en onder de motorkap begint het zachtjes te brommen. Hé, deze Maserati Ghibli is blijkbaar ook uitgerust met zo’n start/stop-systeem.
Goed, je kan dus niet meer zomaar bronstig bij het verkeerslicht stationair gas geven om GTI-tjes met emballage-medewerkers te sarren, maar ja, zuinig is het zeker. En dan nu nog iets schokkends: deze Ghibli is uitgerust met een dieselmotor. Een Maserati Díesel? Tja, klinken doet het niet echt. Hoewel? Als je de automaat in de sportstand zet begint de 3.0 V6 Le Mans-achtig te ronken.
Dus zie deze versie met zelfontbrander en zo’n eco-gimmick als een start/stop-systeem vooral niet als een slappe concessie, maar eerder als een gezonde mentaliteitsverandering bij Maserati. De Italianen zetten de Ghibli dan ook niet in de markt als een vrijetijds flaneer-cruiser, maar ze willen de auto toegankelijker positioneren als een – ravissante – leaseconcurrent van bijvoorbeeld de bravere Audi’s en BMW’s met de hogere model-cijfers. Vooralsnog worden er bij de dealers hoofdzakelijk Jaguar’s – toch ook wat je noemt een ‘emotioneel’ merk – op deze nieuwe Ghibli ingeruild, maar er wordt zichtbaar geknaagd aan het Duitse bijna-monopolie in het hogere (lease)segment. Wat vermoedelijk ook helpt: het patjepeëer-gehalte van zo’n gedistingeerde vierdeurs sportwagen blijft zéér laag, tot nihil.
In tegenstelling tot een gemiddelde Ferrari, die bij flagrant verkeerd gebruik (Afrojack) sóms – niet altijd uiteraard – toch wat obsceen kan overkomen. Even voor het moodboard: Ferrari is Ronaldo, Maserati is Messi. Want de wagen is even flamboyant als introvert en daarmee uitermate geschikt om zélf mee naar die bankfusie-besprekingen te rijden. Bovendien, welke leeftijd je ook hebt: zo’n Ghibli staat je altijd, terwijl je met andere penis-extenders je rimpels en grijze kuif, hoe gedistingeerd ook, als omgekeerde botox net dat verkeerde accent kan geven. Dit is een bolide waar je je speciaal voor moet aankleden en optuigen. In mijn geval was dat een Gucci-zonnebril (uiteraard), Sendra-slangenleren laarzen, een Levi’s 527 (mág, mits in donkere kleurstelling), een lichtblauw-geblokt Ben Sherman-overhemd en een grijze wollen jumper van Penquin. Joh, als je zo’n tokkie-trainingspak aan hebt, grijpt de startbeveiliging acuut in.
Oké, geintje, maar het had zomaar gekund. De prijs is verder allesbehalve schunnig, voor Maserati-begrippen dan: circa 80.000 euro. Kortom, een droomauto, voor een meer dan uitgeslapen tarief. En ach, laten we dan maar gelijk maar de administratie even doen. De Ghibli 3.0 zescilinder (in een V-vorm gegoten) common-rail dieselmotor heeft 275 paardenkrachten. Hij accelereert in slechts 6,3 seconden naar 100 kilometer per uur en de top ligt (begrensd) bij 250 km/u. Toch is dit de bolide bij uitstek om je keurig aan de maximumsnelheid te houden.
Om de voetbalmetaforen even uit te breiden: op de A15 verdedigt de Ghibli richting de Zuid-Hollandse eilanden effectief mee. Met dat prachtige drietandlogo op dat keurige gebit hoef je immers niets te bewijzen. Iedereen weet dat je sneller bent. Maar als het moet, zoals bij al die treuzelende babyboomers in hun verhoogde vrijetijds-auto’s op de Zeelandbrug, is het d’r op en d’r over, met een dubbele schaar en een subliem hakje als toegift.
In stad en dorp (in casu Domburg) voelt de Ghibli wel iets neurotischer aan. Alsof je met een hond loopt, die iets teveel aan de lijn trekt, maar dan gelukkig geen Pitbull, meer een Rhodesian Ridgeback. Je tankpas wordt binnen –en buiten de bebouwde kom daarbij allerminst leeggetrokken. Het gemiddelde verbruik is zo’n 1 op 17 en 1 op 20 is zeker mogelijk. Ik zat met als dat gejas op 1 op 15. Heeft deze auto wellicht ook minpuntjes?
Vanzelfsprekend. De linker schakelflap (sowieso ondingen) zit de richting-aanwijzer irritant in de weg. Je haalt ze – zeker in het begin – gemakkelijk door elkaar. En het scheelt nogal of je op een rotonde keurig richting aangeeft of opeens nogal flink in de toeren en snelheid klimt omdat je per ongeluk twee versnellingen terug hebt geschakeld. Soit. Dat noemen we nou Italiaans karakter en richting aangeven, neuh, dat doe je dus gewoon niet in bijvoorbeeld Rome. Dan verstrek je de medeweggebruikers natuurlijk teveel voorkennis.
De Maserati Ghibli is met z’n vijf sterren-kwalificatie bij de botsproef absoluut veilig, al doet ie – godlof – niet aan belerende foefjes als lane-assistance en voetgangers-protectie, zoals nu de gemiddelde Volvo. In de Latijnse perceptie horen voetgangers niet op het asfalt.
En hoe zit het nou met die bouwkwaliteit? Welnu, de auto voelt degelijk aan, het interieur ziet er lekker stevig met dik doorgestikt leer uit en uiteraard ontbreekt het traditionele eivormige klokje niet. De stoelen kunnen daarnaast een beginnende hernia genezen. Dit lijkt een serieuze stayer. Ofschoon één dagje rondtoeren niets zegt over de betrouwbaarheid, natuurlijk. Ik kan alleen maar zeggen dat ik jarenlang in een andere Italiaan heb gereden: een onverwoestbare en immer storingsvrije Lancia Kappa (die ik ooit kocht voor 799 euro), waarbij ik elke onderhoudsinterval steevast oversloeg. Je kan namelijk veel van Italië zeggen, maar het blijft een écht máák-land. Ze maken er namelijk nog 100 procent hun eigen auto’s, vliegtuigen, schoenen, treinen, motoren, ijs, helikopters, fornuizen, schepen, tanks en espresso-machines. Akkoord, dat gaat soms mis (de Fyra), maar wat máken we nog in Nederland? Ja, beleid. Iets was ze weer niet in Italië doen, gelukkig.
De Maserati Ghilbi is zo’n exponent van Italiaans raffinement, sportiviteit – en jawel – economie. Niet voor niets zag het merk het aantal verkochte auto’s (wereldwijd 15.400 stuks) vorig jaar met liefst 148 procent stijgen. La Diesel Vita!
