Het is makkelijk om haar belachelijk te maken en dat heb ik dus ook vaak gedaan. Altijd als het gaat over het Europees Parlement noem ik haar naam. Discussies over Europese politiek zijn altijd algemeen en vaag en dus is het belangrijk ze concreet te maken: wie zijn er actief binnen de Europese politiek en wat doen deze personen daar?
‘Wat doet Patricia van der Kammen in Europa?’ Het is een vraag die in elke zaal terughoudende reacties en verbaasde gezichten oplevert. De suggestie bij deze vraag is immers dat het heel gewoon is Patricia te kennen. Maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die wist wie Patricia is. Laat staan dat men weet van welke partij Patricia is, welke functie ze vervult en welke thema’s ze behandelt.
Patricia is Europarlementariër voor de PVV. Afgelopen week werd bekend dat ze niet terugkeert om persoonlijke redenen en haar gezondheid. Daarmee vertrekt een Europarlementariër die niemand kende, wiens werk nooit de media haalde en die dus eigenlijk nooit heeft bestaan. Als politici vertrekken worden er vaak journalistieke beschouwingen aan ze gewijd. Maar aan Patricia denkt geen mens. Niemand mist haar. Daarom een terugblik op de meest onbekende Europarlementariër ooit.
Patricia is sinds 2011 Statenlid van de PVV in Noord Brabant. Sinds 2012 is ze ook Europarlementariër. Zij studeerde psychologie aan de Universiteit Tilburg, waar ze ook negen jaar werkzaam was. In het Europees Parlement zit Patricia in de Commissie vervoer en toerisme en is ze plaatsvervangend lid van de Commissie interne markt en consumentenbescherming. Ze is tevens lid van de delegatie voor de betrekkingen met het Koreaanse schiereiland.
Waar sprak ze de laatste jaren over? Ze was tegen een Europees fonds voor hulp aan de meest behoeftigen, tegen Europese landbouwsubsidies, tegen Europese technische controle van motorvoertuigen en aanhangwagens, tegen Europees zorgbeleid voor kwetsbare groepen, tegen het rondpompen van belastinggeld, tegen een Europees programma voor sociale verandering en innovatie, tegen Europese regels voor de gunning van overheidsopdrachten en tegen een Europees kader voor maritieme ruimtelijke ordening. Patricia sprak in 14 plenaire debatten.
Patricia stelde ook 41 vragen. Ze was kritisch over plannen om 450 miljoen in de Europese railsector te pompen, kritisch over ten onrechte betaalde landbouwsubsidies aan Griekenland, kritisch over fouten bij de verstrekking van regionale subsidies, kritisch over een nauwelijks gebruikte spoorlijn tussen Maastricht en Lanaken, kritisch over regels hoeveel water het doortrekken van het toilet mag kosten, kritisch over regels rond nachtvluchten, kritisch over de verplichting een waterbesparende douchekop te gebruiken en kritisch over legbatterijen.
Patricia lijkt een nuttige rol te hebben vervuld: ze stelde vragen en kwam met kritiek op zaken die ongetwijfeld bij veel burgers de wenkbrauwen doen fronzen. Tegelijk is er vrijwel nooit journalistieke aandacht aan haar werk in Brussel en Straatsburg besteed. Het is makkelijk om dit gebrek aan aandacht op zichzelf als een teken van disfunctioneren te zien. Maar we moeten niet overdrijven: zo bekend zijn Patricia’s collega’s ook weer niet.
De PVV is niet aangesloten bij een Europese fractie. De PVV spreekt namens zichzelf en niet namens een grotere groep. De partij is daarom irrelevant want ze is nooit nodig voor een meerderheid. Patricia kan niet veel meer doen dan haar kritiek steeds weer te herhalen. Patricia moet toekijken hoe andere Europarlementariërs met hele kleine stapjes iets bereiken voor hun ongeïnteresseerde achterban. Dat zit er voor Patricia niet in. Nooit werd één regel Europese wetgeving door de PVV veranderd.
Patricia verwoordde de gevoelens van haar achterban, maar bleek niet in staat burgers te laten weten dat ze dit doet. Burgers voelen zich nog steeds niet gehoord terwijl ze wel werden vertegenwoordigd. Zie hier de ironie van Patricia: zij heeft haar best gedaan om geen gewone Europarlementariër te worden, maar ze was dit juist wel. Ze was een van de vele onbekende, maar toch gekozen bureaucraten wiens resultaten voor buitenstaanders duister zijn. Ze had wel een andere mening, maar niemand wist dat en het interesseerde ook niemand iets. Het leverde bovendien niets op. Ze heeft groot gelijk dat ze opstapt.
Chris Aalberts publiceert eind februari: ‘Kunnen burgers Europa van koers laten veranderen? Beeld: Patricia van der Kammen in het Europees Parlement in Straatsburg.
