‘Stik er maar in, ik voel me genaaid.’ Ogenschijnlijk onverstoorbaar, aan zijn gelaat is nauwelijks emotie en woede te zien. Je ziet de Friese, trotse vlag zó strijdvaardig achter hem wapperen, maar binnenin buldert een vulkaan aan frustratie. Gekrenkte liefde voor zijn sport, het schaatsen, en in zijn rug trilt de dolk van Sven Kramer nog na. Jorrit Bergsma loopt leeg voor de camera van NOS-sportverslaggever Bert Maalderink.
Voor de sporthaters: Bergsma was enerzijds gevraagd voor het team van de ploegenachtervolging, anderzijds heeft ie geen streek geschaatst, omdat hij gewoon door de even trotse, Friese alleenheerser Kramer buiten de ploeg is gehouden. Dus eigenlijk oorlog binnen dezelfde stam, met Kramer als matennaaier en Farizeeër.
En u maar denken dat u ruim twee weken lang naar harmonieuze, nationale, oranje broeder-en zusterschap hebt gekeken. Misschien heeft u wel vrije dagen opgenomen om naar die schijnvertoning te kijken. Want als u zich niet had mee laten sleuren door de tranen van Erben Wennermars, had u Kramer versus Kramer kunnen zien.
Want de rest van de wereld, dus ook zijn makkertjes van de nationale selectie, zijn voor Sven onbeduidende poppetjes, die alleen maar in de weg zitten. Bergsma natuurlijk in het bijzonder, want hij onttroonde de schaatsoligarch Sven op meedogenloze wijze op de tien kilometer, en tja, dan kom je vroeg of laat alsnog aan de beurt en is de wraak zoeter dan zoet.
De simpelste verklaring zou zijn dat er sprake is van haat en nijd met commerciële motieven, maar dat is te makkelijk. Verweij en Kramer rijden voor TVM, Bergsma voor Bam, maar komt wel oorspronkelijk uit de gelederen van TVM. Hoewel geld en aanzien van de mens, dus ook van de sporter, een over-ambitieus, ijdel en egoïstisch roofdier maken, spelen er volgens mij belangrijkere, diepere motieven voor de paleisrevolutie binnen het elitegroepje achtervolgers.
Sven was natuurlijk tot het moment van de overwinning van Bergsma op de tien kilometer heer een meester, ook buiten het ijsstadion. Graag geziene gast in DWDD bij Van Nieuwkerk, waar u hem de komende dagen zonder twijfel zult tegenkomen. Op de tribune bij Matthijs laat de camera dan heel even een glimp zien van Naomi van As, ‘de hete, hockeychick van Sven’, las ik ooit op de vage site &DanDit.
Beiden goed voor de roddelbladen, infantiele tv-kwisjes en ander entertainmentgeleuter.
Tot de komst van Jorrit hadden zij de hegemonie in de media, maar dat is nu anders.
Jorrit heeft namelijk ook een meisje, en wat voor één. Geen hockeytutje, maar een robuuste en toch mooie Amerikaanse, Heather Richardson. Winnares van het WK-sprint in Salt Lake City in 2013. Kijk, nu komen we in de buurt van de echte pijn. Jorrit heeft een babe uit eigen schaatsgelederen en nog een goeie ook, dus met zo’n verloofde zet hij zichzelf de komende jaren nog veel meer op de kaart. Zonder daar, zoals de glamorous Sven, veel ophef over te maken. Jorrit is meer het type van de introverte sluipmoordenaar, ineens staat ie er.
Wat ben ik blij dat de Spelen toch nog een rel hebben opgeleverd, die weer een totaal andere kijk geeft op de moeder der clichés ‘sport verbroedert’. Mijn reet.
Na ruim twee weken eindelijk verlost van het Terpstra-virus, dat ternauwernood gelukkig nét geen Russische epidemie is geworden.
Bevrijd van de monotone Wennemars, je zou bijna gaan denken dat we dat dialect landelijk moeten adopteren, om er nog enigszins bij te horen. Geen saaie Henry Schut meer, die als verkoper binnen de automobielindustrie een glanzende doorstart zou kunnen maken. Wellicht zijn de eerste aanbiedingen van Russische fabrikanten al onderweg naar Henri, want wat heeft die zich keurig bij de les gehouden, die Poetin voor ogen had en de wereld dicteerde.
De Winterspelen van Rusland? Niks aan de hand, geen vuiltje aan de lucht. Niks mensenrechten, hoezo homohaat, hoezo uitbuiten van de plaatselijke bevolking.
Ok, op een triviaal incidentje na binnen de Nederlandse ploeg, maar dat is te verwaarlozen op een investering van 50 miljard.
