Geïrriteerd kijk ik achterom na wederom een por in m’n rug. Het is natuurlijk een concert: als je niet tegen drukte kan, moet je niet gaan. De massa was logisch. Tim Bergling – na een wat stroeve start zonder grote wereldwijde doorbraak als dj inmiddels beter bekend als Avicii – is geen onbekende en blijven zitten is wel het laatste wat je wil tijdens een live-set van deze meneer. (Dat geldt in ieder geval voor 98 procent van de bezoekers.)
Maar naast de ruimte om voluit te bewegen, is ook de sfeer er gewoon nog niet. Het begin van zijn set in Amsterdam, tijdens de True Tour in Ziggo Dome zaterdagavond, verliep wat stroef. Verschillende gezichten toonden verwarring tijdens de eerste tien, vijftien minuten. De 24-jarige dj uit Stockholm, die vooral bekend staat om zijn eigen unieke dance-stijl waarin hij singer-songwriters een lied schrijven dat hij vervolgens voorziet van een energieke en gedurfde beat, kiest ervoor om zijn grote hits verrassend anders te draaien. Hey Brother wordt vervormd door een hele andere melodie, terwijl het nummer met bluegrass-zanger Dan Tyminski an sich sterk genoeg is.
Natuurlijk wordt er lekker gesprongen en gaan de handen veelvoudig omhoog, maar de echte Avicii-fans balen zichtbaar dat een loeiharde dreun in combinatie met een onbekende, nieuwe melodie de kwaliteit uit de grote hit trekt. Wenkbrauwen schieten omhoog en een aantal dansende bezoekers trekt zijn armen verbaasd in wanneer er een ander ritme volgt. Er hangt een vrij rustige sfeer in de zaal. Velen lopen heen en weer om nog wat festivalbier op te halen, of klooien wat aan met elkaar. Geen speciale sfeer. Geen zweet, geen extase. Geen uitbundige dance-massa.
Maar, langzaam maar zeker, komt daar verandering in. Overal om ons heen ontstaan vrolijke gezichten als de eerste klanken van zijn oudere hits te horen zijn. Van verwarring naar herkenning. Want door zijn succesvolle platen van de afgelopen jaren zou je bijna zijn eerste composities vergeten. Bromance, My feelings for you en Street Dancer tillen het concert van Avicii langzaam omhoog. De Zweed blijft kiezen voor loeiharde dreunen en snelle afwisseling, maar omdat zijn overgangen soepel zijn en de verrassende stiltes met prachtige lichten voor verrassing zorgen, begint het beter te lopen.
De nummer drie van de wereld op de dj-lijst, die zich natuurlijk tussen het succesvolle Hollandse dance-geweld op vreemde bodem bevint, gaat helemaal op in zijn set, waarna zijn aanhang volgt. Levels, I could be the one, Addicted to you; Bergling maakt handig gebruik van zijn typerende geluid om een fantastische sfeer de zaal in te draaien. Zijn eigen stijl, met onder andere piano-achtige invloeden van een dj als Eric Prydz en de herkenbare massale house-klanken van de Swedish House Mafia, is een combinatie van echte muziek en ondersteunende beats. Dit zorgt er bij Avicii te allen tijde voor dat je het gevoel hebt dat je luistert naar een melodie waar alles in zit. Het is niet zomaar een dj-set waarbij je met je armen heen en weer pompt; als fanaat van elektronische én oudere muziek voel je het bewijs dat er voor haat en nijd tussen hele verschillende stijlen op sommige avonden gewoon geen plek is.
Het hoogtepunt van zijn set laat gelukkig even op zich wachten. Avicii sluit af met zijn monsterhit Wake Me Up. Alles en iedereen schreeuwt mee, de kanonnen confetti en vuurvlammen doen hun werk, de volledige Ziggo Dome wordt schitterend verlicht en op het immense scherm worden de meest paradijselijke plekken afgebeeld. Ondertussen doet de 24-jarige Tim uit Stockholm gewoon zijn werk: een unieke pop/dance-stijl hanteren en die stijl omzetten in een avond vol energie. En blijft hij met zijn handen het ritme aangeven. Met een brede glimlach op zijn gezicht en ’t zweet op zijn voorhoofd, zonder zich als een arrogant supertalent af te scheiden van zijn aanhang in extase.
Tim Bergling a.k.a. Avicii levert in Amsterdam zonder twijfel het bewijs dat hij terecht onze trots Armin en nummer één Hardwell in de nek hijgt in de DJ Mag top 100.
