Sinds haar optreden op Incubate in 2012 is het eerst en enige dat bij de naam Angel Olsen in mij opkomt “hinnikend paard“. Haar uithalen konden mij toen niet bekoren en ook nu, wanneer ze weer even de jodel- of overdreven countrysnik opzoekt, gaan bij mij de tenen krom. Vreemd, ten eerste omdat mijn halve kast vol staat met om, rond en ronduit vals zingende liederen bakkers, ten tweede omdat Tammy Wynette en Grace Slick graag door mij gehoord worden en de stem van Angel Olsen daar de ideale mix tussen lijkt. De overdreven snik blijft mij echter storen. Voordeel echter is dat op Burn Your Fire For No Witness blijkt dat Angel Olsen heeft leren doseren. Minder snik, meer zingen.
Maar ook vooral meer afwisseling. Was een van mijn voornaamste kritiekpunten – belangrijker dan het gejodel, want dat is een zeer subjectief gegeven. De een houdt nu eenmaal van paarden, de andere doet ze liever op brood. – na de show in Paradox dat er weinig afwisseling in haar set zat, gaat Angel Olsen in de eerste twee nummers van haar tweede langspeler al van kleine intieme folk in Unfucktheworld naar rauwere garage bubblegum pop van Forgiven/Forgotten. Een kant van de Amerikaanse die eerder aan Best Coast doet denken dan aan de country koninginnen waar Olsen eerder mee werd vergeleken.
Angel Olsen heeft echter nog meer smaken in de aanbod. In de derde track Hi-Five gooit ze een simpele two-step country track door de distortion, om aansluitend door te walsen langs een veld waar Leonard Cohen moet heeft zitten denken. Bijna zeven minuten neemt ze in White Fire om haar verhaal ingetogen en bedwelmend te vertellen. Een van de hoogtepunten op deze plaat, al is het alleen omdat haar fluisterzang hier slechts subtiel de jodel zoekt. Hier hoor ik waarom velen om mij heen haar al enkele tijd engel noemen. De zoete stem met scherpe randjes heeft in dit nummer nauwelijks aan kleding nodig om te betoveren. Iets wat ik eerder wel begreep dat andere dat konden ervaren, maar er zelf niet in kon horen.
Verder op in de plaat zoekt Angel Olsen variatie in psychedelische bubblegum, neigt zij naar indierock en danst zij door Ashbury Haight voor inspiratie. En dat alles even vast beraden en overtuigend. Dat maakt Burn Your Fire For No Witness een aansprekende én sterke plaat, met enkel goede nummers.. Alleen dat gejodel, gesnik, nog steeds, je zult er van moeten houden. En ik kan het niet. Hoe vaak ik ook luister, het lukt me niet. En ja, dat ligt nog steeds aan mij.
