Soundscapes, een meeslepende, diepe stem, veel echo’s en soms bijna spacende muziek. Dat is de beste manier om This Train van Chrysta Bell te typeren. Voor dit album dook ze samen met filmmaker David Lynch de studio in, wat een dromerig en experimenteel album oplevert.
Over Chrysta Bell is bijzonder weinig te vinden op het internet. Ze is zangeres, songwriter en model, haar optredens zijn volgens de mythe legendarisch en ze heeft de kans gekregen met filmmaker David Lynch te schrijven. Lynch wordt gezien als het boegbeeld van de Amerikaanse surrealistische cinema en is onder andere bekend van Blue Velvet en The Elephant Man.
Dat surrealistische is wel degelijk te horen in de muziek van Bell. De langzame tonen, de soundscapes, de bijzondere ritmes, niet echt de doorsnee pop. Dat de optredens van Bell zo intrigerend schijnen te zijn, is bij het horen van de muziek geen verrassing. Sluit je ogen en beeld je in wat je zou kunnen zien. De muziek spreekt beeldtechnisch bijna voor zich, iedereen met een beetje fantasie kan zich vreemde doch mooie beelden indenken.
Soms heeft de plaat bijna het dromerige van Björk, Jeff Buckley en Pink Floyd. Een levensgevaarlijke vergelijking, maar toch is dat de categorie waar Bell zeker in de buurt komt. Het grote verschil is echter wel dat vooral Buckley en The Doors wat meer staccato zijn. Bell rekt de noten en woorden in haar muziek vaak lang uit waardoor de luisteraar bijna in trance raakt.
Vrolijk is de muziek niet. Sterker nog, ergens is het een beetje donker. Dat komt door de lage stem van Bell en de eerder genoemde lange uithalen van de muziek en Bell’s zang. Ook is de muziek onvoorspelbaar, waar ze omhoog lijkt te gaan, gaat ze omlaag en zo varieert ze het album door. Dat maakt This Train heel meeslepend, ondanks de diepe melancholie.
Een niche is het zeker, en niet iedereen zal dit album van Bell kunnen waarderen. Maar iedereen die in is voor experimentele muziek en niet bang is het album twee keer te moeten luisteren voor het tastbaarder wordt, kan aangeraden worden het een kans te geven. Surrealisme heeft er een geluid bij.
