Godverdomme, wat is dat lekker zen & tranquilo zeg, nu ik voor straf een week niet mag posten op facebook vanwege een paar tieten en een kut. Ik heb mijn reisbijbel Ceasarion van Arie Boomsma (een gesigneerde versie notabene) samen met mijn Lonely Planet voor Zuid-Amerika editie 1997 in een luizenhostel in Quito geruild voor een schitterend grensverleggend boek van Carlos Castaneda over verlichtende paddestoelen, gekke planten tegen kanker en vogelen die kunnen praten en nou zit ik gewoon in de lotushouding dat boek te diggen.
Die Carlito die zegt gewoon dingen, ik bedoel, kom daar maar eens om in de Nederlandse literatuur, al die schrijvers die hun met eigen zaadklonten geplamuurde navel beschrijven of een of andere vreselijke drama verzinnen in een gehucht in de negorij dat gewoon niet eens bestaat in het echt waarin dan een dierenarts verliefd wordt op de juffrouw van de lagere school die in haar vrije tijd in het AZC werkt en dan door een of andere subsahariaan (die ook maar slachtoffer is want neger en mohammedaan) gruwelijk verkracht en aan reepjes gesneden wordt en verder zijn er natuurlijk de romans over de eigen kinderen, moeders de vrouw, de vermeende homoseksualiteit, het katholicisme op de Waddeneilanden, een autobiografische rondreis door het eigen vagijn en nog meer van dat kutgeleuter.
Nee, dan Carlos Castaneda! Leest en huivert!
DE ROEP VAN MOEDER AARDE
Pachamama, de Godin van de Aarde en het Universum
Ze roept ons in onze dromen
Ze roept ons in de wind,
Ze omhelst ons in de nachtelijke hemel,
Ze herinnert ons er aan dat we allen verbonden zijn
Pachamama is hier, onze moeder, wij zijn haar kinderen
Ze vraagt ons terug te keren naar haar Heilige Land
Naar haar Heilige Vortex Punten, om daar ons Licht te brengen
En als accupunctuurnaalden van Waarheid te fungeren
En Haar terug te brengen naar de hoogste residentie van haar Waarheid.
Wanneer we naar de Heilige Plaatsen gaan
Zijn we op haar Heilige Missie
We vragen het Licht van God de Vader en God de Moeder om bij ons te zijn
Ik was helemaal klaar met de hippiesurfcokekolonie aan de Stille Oceaan in het verre Peru waar ik u eerder over berichtte. De maat was vol toen de stroom uitviel in mijn Bora Bora-hut en aangezien de batterij van mijn Chromebook het maar een kwartier volhoudt kon ik dus niet het einde zien van die schitterende rolprent Hot Anal Cravings van ons aller Bobbi Eden. Ik besloot naar Ecuador te reizen alwaar ik in Quito met gevaar voor eigen leven het boek van Castana cadeau kreeg.
De sharia rukt op in Ecuador
Eenmaal in het mystieke kuuroord Papallacta in de Andes van Ecuador ging de hersenstorm liggen en verstomden de stemmen in mijn hoofd. De baden hier zijn maar liefst 70 graden heet en Cacacallipapa ligt op 8000 meter hoog dus u begrijpt wat dat met mij en met name mijn ingewanden doet. Terwijl ik u dit schrijf, cirkelen de condors boven mijn hoofd. Kinderen tot vijf jaar zijn hier niet welkom en dat is maar goed ook want die pissen gewoon in die baden. Nu wemelt het hier wel van de bejaarden met psoriasis en open wonden en ik wil niet weten wat voor lichaamsvocht die afscheiden als ze liggen te garen in de termale baden. Ach, wat zeur ik, ik laat mijn urine gewoon ook lekker de vrije loop en een kleine dirkje drijvend op het hemelse water is ook geen ongezellig gezicht. Ondertussen hoor ik de hersens van de lezer malen en kraken: die duivelse van Amerongen zit maar te kuren en sappen te drinken en te ontslakken terwijl hij in feite een jonge Herman Brood is, levend op een dieet van druks & drank en in een incontinentieslip maar desalniettemin cum laude afgestudeerd in de Semitische Talen aan de Universiteit van Amsterdam en ook nog eens bij prof. dr. mr. Ruud Peters die nog getuige-deskundige was in het proces tegen de Hofstadgroep.
Pero bueno: ik dwaal af.
De waarheid gebiedt mij te bekennen dat mijn reis een hoger doel heeft. Toen ik op 27 december vertrok uit mijn datsja in de Algarve woog ik maar liefst 91 kilo vanwege de bacalhau en de vinho verde en het rijke roomse leven aldaar. Ik zwoor dat ik bij terugkomst, eind maart, schoon aan de haak nog maar 80 kilo zou wegen. Ik weeg as we speak op dit moment 83,5 dus ik ga het halen. Er is dus voor iedereen hoop, zelfs voor Ton Elias.
Tuur zegt NEEN tegen Holle Bolle Gijs
De hele reis door Brazilië, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia en straks terug via de ontzagwekkende Amazone-rivier staat dus in het teken van afvallen, al dan niet op esoterische, shamanistische grondslag inclusief ayahuasca-klisma’s. Gabriel Kousbroek, die de schitterende prenten tekent bij mijn omstreden wekelijkse column in de Volkskrant, en ik kwamen op het briljante idee om van mijn gang naar Canossa een beeldroman te maken, of beter gezegd een positief zelfhelpboek: hoe raak ik in drie maanden 11 kilo kwijt, stop ik geheel met roken en drinken en word ik een beter mens. Het hoofdstuk over stoppen met cocaïne moet ik nog schrijven en dat wordt knap lastig want ik moet vrijdag naar Colombia voor het carnaval en aanverwante zaken. De uitgevers staan in de rij, temeer omdat Gaap & ik er nog een flinke scheut hete geile porno met nakende Amazone-dwergen en lama-orgies door heen pleuren, en wellicht nog een hoofdstuk shamanistisch schaamhaarvlechten. Zo, nu heb ik een tipje van de sluier opgelicht em kunt u weer gerust gaan ademhalen: met mij gaat het helemaal toppieheppiedepeppie. Ik sluit af met een gedicht van mijn gewaardeerde collega, de Arabische volksdichter Nasi Rames.
Het oerwoud
In het oerwoud leven veel dieren.
Bijvoorbeeld tijgers, olifanten en mieren.
In de rivieren zwemmen veel vissen.
Soms hoor je de slangen sissen.
Apen slingeren van tak naar tak.
Hoge bomen vormen een dak.
Het is gevaarlijk om rond te lopen.
Roofdieren bijten je zo open.
Nee, ik vergis me niet,
Wacht maar tot je dit stuk natuur ziet!
