Het was in de herfst van 2002 dat jij en ik elkaar ontmoetten, Albert. Dat weet ik nog omdat Prins Claus net was overleden, en ik in de redactieruimte waar ik toen aan het werk was aan ‘ons’ programma, met een half oog op tv naar zijn begrafenis keek. Ik moet altijd huilen om begrafenissen, dus dat soort dingen vergeet ik niet.
Ik was producer bij Endemol, en was ‘op jou gezet’, zoals we dat daar noemden. Ik werd altijd op de BN’ers gezet. Het zal mijn achternaam wel geweest zijn; de vips wisten dat ik niet onder de indruk was van ze. Ze voelden zich veilig bij mij. Ik weet nog dat je anders was dan ik had verwacht, Albert. De vileine presentator bleek in werkelijkheid een schatje. Je was zelfs een beetje verlegen en bij vlagen onzeker.
