Een album dat drie jaar in productie is, overtal ter wereld zijn roots kent en gemaakt is door een klassiek getrainde multi-instrumentalist; tot zo ver zijn de perfecte ingrediënten nog in het spel. In september vorig jaar kwam de dubbele single van Lo-Fang al uit met een zowel veelbelovend eigen nummer als een cover van de meidenband BOY – totaal in eigen sferen ontworpen en hervormt. Ofwel: de verwachtingen waren er, nu het debuutalbum Blue Film nog.
Lo-Fang, alias Matthew Hemerlein, is zoals gezegd een klassiek getrainde multi-instrumentalist. En dat wordt gehoord. Ondanks dat hij ietwat onervaren is met het uitgeven van opgenomen werk weet hij dit goed te verbergen. Onder andere doordat hij zelf alle instrumenten heeft opgenomen, waarmee hij een monopolie in zijn ideeën creëerde. Ook kwam François Tétaz (producer Gotye, Somebody That I Used To Know) al snel in beeld tijdens de productie van dit album, om zijn debuut verder in goede banen te leiden. Dit werpt dan vroeg in het album zijn vruchten af.
De details in nummers als opener Look Away en #88 zijn sterk, verrassend en uitgewerkt tot in prestigieuze perfectie. Zowel violen als cello’s worden uit de kast getrokken om kracht bij te zetten, en werken bij vlagen betoverend. Buiten deze nummers om, kent Blue Film nog vele andere, ingenieus in elkaar gezette nummers die stuk voor stuk goed zijn in waar ze voor gemaakt zijn. Helaas is dat ook de valkuil van het album: stuk voor stuk.
Hemerlein wist niet dat hij een album ging opnemen toen hij begon met het schrijven van de muziek. In de tijd dat hij langs Azië, het hele continent Amerika en delen van Europa is geweest, heeft hij verschillende soorten genres gecombineerd in verschillende soorten nummers. Deze manier van pragmatisch schrijven kan zowel onbewust een killer-album verzorgen, als een geen charisma kennende langspeler die eigenlijk nergens voor staat. Helaas is het dat laatste geworden: het is een ongegeneerde opsomming van sterke nummers, maar kent geen dubbele laag; geen boodschap. Platen van andere genrecollega’s kennen een sfeer of een persoonlijke afdruk, of zo gezegd: charme.
Blue Film kent 12 nummers, doet aan folk, electro en R&B tegelijk, en dat doet dat goed. Erg goed zelfs. Echter hadden het ook 12 verschillende singles kunnen zijn, en dat is zonde. En zelfs een geweldige cover van You’re the One That I Want uit Grease kan daar geen verandering in brengen.
