After The Tone is een experiment. De gehele film bestaat uit voicemail-berichten, ingesproken op de telefoon van Onno. Onno neemt niet op, want Onno is verdwenen. Wie hij is en wat er is gebeurd; tipjes van de sluier worden opgelicht door de mensen die hem trachten te bereiken. Zijn vriendin Saskia, zijn baas Adriaan, zijn zus Annet. De beelden bestaan uit landschappen die zijn verbonden aan de personages en veranderen met de voorbijgaande seizoenen. Een polderlandschap, het centrum van Amsterdam, het kantoor van het architectenbureau waar hij werkt.
De teksten, geschreven door Henk Burger, lagen al een tijdje op de plank voordat Digna Sinke er een film van besloot te maken. Die teksten zijn sterk en vergen tegelijk erg veel van de acteurs. Met weinig om ons af te leiden, valt elke vreemde intonatie of slordige dictie op. Vooral Rifka Lodeizen als zus Annet en Olga Zuiderhoek als Onno’s moeder weten optimaal gebruik te maken van die beperkte speelruimte en ook Dragan Bakema als Adriaan houdt zich goed staande.
Toch blijven de personages enigszins sjablonen, waarbinnen ze wel verschillende emoties laten horen, maar toch altijd binnen een vrij nauwe reikwijdte. Dat is in het licht van de film logisch, die anders teveel kanten op zou gaan waaieren, maar ook enigszins ongeloofwaardig. Tegelijk is het knap hoe snel je de personages leert kennen, zonder ze ooit te zien, en hoe je via hen een beeld krijgt van Onno. Een licht onberekenbare, maar ook geliefde man die vooral briljant was in zijn werk.
