Eigenlijk zou deze column moeten gaan over Matthew McConaughey. Eigenlijk zou het moeten gaan over de acteur die de afgelopen 10 jaar in buitengewoon veel buitengewoon matige films speelde en die samen met zijn ooit zo veelbelovende toekomst steeds dieper wegzakte in het romkom-moeras.
Over de acteur die zich wel leek te vinden in de Sexiest Man Alive titel die hem in 2005 was toebedeeld en derhalve in elke film bij het minste of geringste zijn shirt uittrok om zijn afgetrainde, gebruinde lijf te showen. Er hoefde maar dít te gebeuren, of daar stond ie weer in zijn halfnakie. En hoe slechter de films werden, hoe gespierder Matthew. Daar zou deze column over moeten gaan. En hoe zijn geluk keerde.
Hoe hij langzamerhand weer de weg naar de top vond, om te beginnen in 2012 als doorgesnoven, opgefokte stripper in Magic Mike. Nog steeds ging het shirt om de haverklap uit, maar het had ditmaal een reden. Om vervolgens een hele mooie rol te spelen in het arthouse-drama Mud. Zo nu en dan topless, maar niet meer om de spieren te showen: Mud had het nou eenmaal warm af en toe. Daarna die waanzinnige rol in The Wolf of Wall Street. Het shirt bleef aan. Hij had maar een kwartier in de film, maar alsnog. Het shirt bleef aan. Knettergek, angstaanjagend, hilarisch… Matthew liet zien gewoon een steengoede acteur te zijn.
En dan… als absolute hoogtepunt: zijn glansrol in Dallas Buyers Club, waarin hij een AIDS-patiënt speelt, een cowboy die tien levens in één geleefd heeft en daar de prijs voor moet betalen. Ook hier geen afgetrainde Matthew, maar een uitgemergelde, krakkemikkige man die alles op alles zet om in leven te blijven. Een vechter, maar dan zonder spieren. En de hele film geen ontbloot torso te bekennen! Hij won al de Golden Globe, de Oscar-nominatie heeft Matthew ook op zak. Wie had dat gedacht? Wát een comeback. Daar zou deze column over moeten gaan.
Maar ja… Dikke, vette pech voor Matthew. Ineens is daar Jared Leto. En dát is pas een comeback. ‘Wie?’, denkt u misschien. Jared Leto. Ooit toptalent in Hollywood, na mooie rollen in onder andere Fight Club, American Psycho en Requiem for a Dream, alvorens hij zijn muzikale ambities met zijn groep Thirty Seconds To Mars najaagde en van de ene op de andere dag stopte met acteren. Zeven jaar geleden speelde hij voor het laatst in een Amerikaanse film om daarna in de vergetelheid te raken.
Maar dat is nu verleden tijd. Door zijn rol in Dallas Buyers Club als travestiet Rayon zal geen mens hem ooit meer vergeten. Ontroerend, zielig en grappig tegelijk gaat hij ongetwijfeld de Oscar winnen voor beste mannelijke bijrol. Hoewel hij het zó goed doet dat hij ook genomineerd had kunnen worden voor beste vrouwelijke bijrol.
En zo is dus niet Matthew McConaughey, maar hij, Jared Leto, de absolute ster van deze film.
Meer van Jared Leto:
Requiem for a Dream (2000)- Geen afkickkliniek kan op tegen deze gruwelijke, briljante film van Darren Aronovsky, met Jared Leto als drugsverslaafde puber.
Lord of War (2005)- Spannende thriller met Jared Leto als (wederom) drugsverslaafde wapenhandelaar, die samen met zijn broer (gespeeld door Nicolas Cage) een wereldwijd wapenimperium opbouwt.
Dit stuk verscheen eerder op FABmagazine.nl. Deze week bespreekt Yannick daar House of Cards. Lees zijn nieuwste stuk hier.
