Ooit al eens tachtig kilo donker Ardens eikenhout achter je dichtgetrokken, en toen het gevoel gehad alsof die plank bovenop je schouders terecht komt?
Het voelt apart, maar pas een maand na mijn vertrek uit Brussel kan ik deze laatste Internlife schrijven. Sinds begin februari mag ik me immers alweer inwoner van Nederland noemen, maar thuis voel ik me allerminst. Als het ware verscheurd tussen een volstrekt ongewone stage daar en het grote tentamen-spook thuis weet ik zelfs nu niet wat ik ben. Student? Mijn eerstvolgende college zal pas over een half jaar zijn. Stagiair? You wish, Bastings. Bij een gebrek aan een eigen kantoor ben ik niet eens meer Office Wolverine-lookalike.
Wat ik wel weet is dat dit de meest bizarre, fantastische en energieke vijf maanden van mijn studie zijn geweest. Vijf maanden, waarin ik lang genoeg in de stad heb gezeten om ook een hekel te krijgen aan toeristen en een voorliefde voor mitraillette hebben ontwikkeld. Vijf maanden ook waarin ik de goede kant van Schaarbeek heb gezien, en me heb mogen staan verbazen over de gigantische puinhoop die de Brusselse SportsDirect (Primark voor sportkleding, JB) is een half uur na openingstijd. En vijf maanden waarin ik meer buitenlandse feestdagen heb gevierd dan in al mijn 21 jaar daarvoor, en vooral heb mogen proeven hoe rijk de Europese cultuur is op culinair gebied. Nochtans ook vijf maanden waarin ik mijn vocabulaire heb kunnen aanvullen met een reeks prachtige complimenten en een veelvoud aan Brusselse scheldwoorden…
En toch krijg ik het niet van me af geschud. Na vijf maanden onderdeel te zijn geweest van een Europese enclave, tussen het glooiende Vlaamse land en de exotisch ruikende Brusselse achterbuurten, wil ik nog maar één ding: terug naar de Eurobubble. Als Maastrichtenaar voelt het haast als vreemdgaan, maar ik ben bang dat ik verliefd ben geworden op de stad die mij heeft omarmd in de zachtste winter in jaren. Die mij liet vertrekken naar verre landen, maar me warm begroette als ik weer thuis kwam. Europese rotstad, met je bureaucraten en duizenden formulieren, ik kom gauw weer bij je terug.
En aan Viking Indo-Miley, EuroGirl, Yvonne en Grote Baas: houd jullie taai. Ik kom nog eens een kop koffie pakken.
Beeld: Jem Magbuana
