Ik ben petrogedeformeerd. Al een tijd. Recent namen de symptomen weer toe. Ik voel het als ik de stukken van TPO-collega Jan-Henk Zandberg lees. Hij lijdt er eveens aan. Hij is zelfs een straaljager. Straaljagers ruiken naar peut, en zetten dit om in snelheid. Wat fijn is. Ondanks de evolutie, en recente gender-sociale revoluties, heeft de soort nog steeds vrijwel altijd een piemel. Verder is er wel sprake van diversiteit. Zeg maar gerust een diversiteit waar de multikul jaloers op is. Echt, er zijn veel meer smaken dan de typische soort dat opgewonden raakt van hoogtoerige V12s. Of dubbel geblazen spul. Zoals bij alle soorten zitten er helaas ook de nodige tokkies tussen. U weet wel, lui die verzot zijn op grote achterspoilers. Dat soort. Zelf ben ik een beetje pervers. Ik ben namelijk een klokkenfetisjist. En het zijn barre tijden voor ons soort.
We zijn over het algemeen een in stilte van onze perversiteit genietende soort. En, voor u bang wordt, volkomen onschuldig met kinderen. Er bestaat namelijk veel onwetendheid over deze fetisj. Zoals bij Zandberg. Een voorbeeld. Zandberg vindt de cockpit van een F-18 Hornet al een klokkenhemel. Kijkt u even mee?
F-18 Hornet (foto: globalsecurity F-18 fotogalerij)
Hoezo klokkenhemel? Welke klokkenhemel? Een beeldschermparadijs bedoelt u. En dat is precies het probleem. Auto’s krijgen geen klokken meer, maar beeldschermen. Ongeacht wat je koopt of wat het kost, je krijgt maximaal vier klokken. Vier! Daar pak je toch geen handdoek voor? Noemt u dat waar voor je geld? Neem onderstaande moderne Ferrari’s.
Ferrari F12 Berlinetta (foto: Ferrari, via conceptcarz)
Vier klokken. Da’s alles. Zelfs in een oude Lada kom je meer aan je trekken. Toch mag je nog van geluk spreken daar de klokken in deze Berlinetta rond zijn, en een zwarte achtergrond hebben. Zoals God het wil. Het kan namelijk erger, duivelser.
Ferrari 599 GTB Fiorano (foto: Ferrari, via conceptcarz)
Wéér vier. Erger vier ook! Echt, ik sloeg drie kruistekens en ging op zoek naar een houten staak toen ik dergelijke heiligschennis voor het eerst zag. En je ziet het overal oprukken, dat witte. Het leek uitgestorven te zijn in de dertiger jaren van de vorige eeuw, maar is opnieuw zeer virulent. Minstens even afschuwelijk is het rond projecteren van klokken in een hoekig scherm. Een wit hoekig scherm. Pixelklokken zijn niet eens immitatieklokken, het zijn wanstaltige non-klokken. En dan ben ik pervers?
Zeg nou zelf, is het onderstaande klokkenspel niet veel goddelijker, rijker en informatiever?
Goddelijkheid in de lucht, de heilige 104. De Starfighter dus – niet het aantal klokken, wat wel Walhallah zou zijn (foto: wiki)
Goddelijkheid op de weg, de gezegende Ferrari 246 Dino, zalig zijt gij (foto: conceptcarz)
Nagenoeg alles rijdt, vliegt en brandt beter met de voortschrijdende techniek, maar fatsoenlijk klokken is er niet meer bij. Bah.
Kortom, de wereld heeft (weer) af en toe een brul nodig om tot de orde te worden geroepen, en op correcte petroformiteit en goede smaak te worden gewezen.
(Titelfoto: het walhalla van de flight engineer in een B-36 Peacemaker)
