Toen vorige week bekend werd gemaakt dat Best Kept Secret Slowdive heeft binnengehaald, zal bij menig indierocker met een gevoel voor muziekgeschiedenis een warm gevoel van binnen hebben gekregen. Samen met My Bloody Valentine, The Jesus And Mary Chain, Medicine en nog zo wat Sarah Records, 4AD en Creation Records bands de grondleggers van de droompop en shoegaze en nu de maatstaaf waar veel indie- en noiserock bands langs afgemeten worden.
Een meetlat waar ook het Amerikaanse Nothing dient te worden gemeten. Zij het dat dit kwartet er hier en daar een donkere riff postmetal tegen aangooit, is het dromerige shoegaze die bij de band uit Philadelphia die de klok slaat. Iets wat de band een opvallende plek op Relapse heeft opgeleverd, toch bij uitstek een metal label.
Guilty Of Everything, het debuut van het kwartet, bouwt is gebouwd op de switch van de jaren tachtig naar de jaren negentig. Net als zoveel jonge bands op het moment kruipt Nothing in de huid van de pioniers en zoekt in de ruimte van de plooien van deze huid. Waar kan het geluid nog verder worden strak getrokken? Dat zorgt ervoor dat Nothing in eerste instantie vooral doet denken aan het baanbrekende werk dat Slowdive deed. Daar ophouden doet de band echter meer dan tekort. Wat Nothing namelijk onderscheidt van de grote golf in de no wave, postpunk en shoegaze revival zijn de lichte postmetal citaten.
De overal sfeer over de negen nummers op de cd is er een van treurnis. Donkere indie rock, met een ingehouden agressie in de ondertoon. Een geluid en sfeer die eigenlijk vooral doet denken aan My Vitriol, de Londense band die begin deze eeuw al verrassend sterk vooruit liep op de huidige shoegaze revival door het geluid van The Smashing Pumpkins met My Bloody Valentine en Medicine te koppelen (en dit jaar na dertien jaar eindelijk met een opvolger gkomt). De band uit Philadelphia gaat hier in feite op verder, maar weet nog net niet zo te overtuigen als de Engelsen deden met Fineliness. Daarvoor heeft Guilty Of Everything te weinig echte pieken, maar als totaal is de plaat een fijne nugaze langspeler geworden. En daarom is het hopen dat Best Kept Secret niet alleen de zombi bands boekt, maar ook snel Nothing bekend maakt.
