Je hoort het tegenwoordig steeds meer: er is een kind ontvoerd of uitgelokt. Ontzettend triest natuurlijk, maar het is onderhand geen groot nieuws meer. De film Prisoners laat ons nogmaals zien hoe ernstig de ontvoering van een kind is en plaatst je in de schoenen van de slachtoffers. De hele film door weerklinkt dezelfde vraag, wat zou jij doen als het om jouw gezin gaat?
De film focust zich op twee families. Tijdens Thanksgiving besluiten de jongste dochters van de twee families buiten te gaan spelen. Zoals je verwacht, slaat het noodlot toe. Wanneer de ouders erachter komen dat hun dochters vermist zijn, schakelen ze de politie in. Wat volgt is een weerzinwekkende, zinderende en benarde zoektocht naar de vermiste dochters, wat ervoor zorgt dat één van de vaders tot het uiterste wordt gedreven. Hij ontvoert de hoofdverdachte Alex Jones en probeert eigenhandig de informatie uit hem te slaan.
Wat Prisoners perfect weet te doen, is het overbrengen van emoties. Deze emoties laten je opgaan in het hoofd van de onzekere ouders. Het maakt de acties van vader Keller Dover steeds begrijpelijker. Vanaf dit moment begin je je al af te vragen wat jij zou doen in zijn situatie. Zijn zijn acties gerechtvaardigd, of laat hij zich teveel meeslepen door zijn emoties? Op het eerste gezicht is het makkelijk om hierop te antwoorden, maar als je je verplaatst in de hoofdpersoon, wordt het met de minuut lastiger. En wat als jouw vader op deze manier zou handelen in zijn zoektocht naar jou? Dit soort vragen spoken twee-en-een-halfuur lang door je hoofd. Aan het einde van de film zit je in tweestrijd. De ene helft van jou keurt deze acties zonder pardon af, maar je andere helft zit gevangen in emoties, waardoor je begint te twijfelen. Zijn die acties daadwerkelijk slecht?
Naast de ontwikkelingen van de families, volgen we ook detective David Loki, die het onderzoek leidt. Hij onderzoekt verschillende verdachten, die allemaal zorgen voor aparte zijplotten. Sommige van deze plotten lijken nergens toe te leiden, wat ervoor zorgt dat je zelf begint te denken dat Jones schuldig is. De constante vertwijfeling bij de hoofdpersonages laat zien dat ook de personages in de film niet zeker weten of ze het juiste doen. De twee hoofdrolspelers Hugh Jackman en Jake Gyllenhaal (die beide onterecht niet zijn genomineerd voor een Oscar, maar dat terzijde) staan lijnrecht tegenover elkaar. De één handelt meer naar zijn emoties, terwijl de ander meer afgaat op feiten. Beiden hebben een verdachte, maar het is onmogelijk te bepalen wie nu echt de schuldige is.
De scènes tussen Jackman en Dano zijn de meest aangrijpende scènes uit de film. Het personage van Dano lijkt onschuldig, maar zijn onschuldige uiterlijk kan misleidend zijn. Je merkt in elk geval wel dat hij op het eerste gezicht geen slecht persoon lijkt, waardoor je de keuze van de dochters om hem te vertrouwen wel kan begrijpen. Eén van de vele vragen die je jezelf zal stellen, komt ook van zijn kant. Zou jij hem vertrouwen? Prisoners behandelt deze vragen heel degelijk, waardoor je niet alleen begint te twijfelen aan de personages zelf, maar ook jezelf op de proef gaat stellen. Laat jij je teveel leiden door je emoties en raak je gevangen in je eigen gevoelens, of handel jij meer naar feiten en blijf je rustig in zo’n situatie?
Aan het einde vallen alle verhaallijnen als een puzzel in elkaar. Het eindresultaat wordt nog eens versterkt door de fenomenale cinematografie van Roger Deakins, die Pennsylvania donker en sfeervol in beeld kan brengen. De titel Prisoners is erg toepasselijk, omdat elk personage eigenlijk een gevangene is van zijn eigen emoties. Als de aftiteling over het scherm rolt, is de boodschap van de film volledig overgekomen. Wat ik zo ontzagwekkend vond aan de film, was de manier waarop het onderwerp in beeld werkt gebracht. Daarnaast is de sfeer in de film majestueus! Je wordt een gevangene van je beeldscherm, en je ontsnapt pas weer als de aftiteling op je scherm verschijnt. Prisoners is een overdonderende film en een verreikende ervaring.
5/5
