Na drie studio-albums werden we al eerder nieuwsgierig gemaakt naar de vierde langspeelplaat van Johannes Sigmond, alias Blaudzun. Met hoogstaande verwachtingen en een parel van een cover, namelijk een vintage foto van een naakt jong meisje uit het Oostblok, draaiden we deze week de nieuwste Blaudzun grijs.
Blaudzun lijkt constant te groeien. Wanneer je denkt dat het niet beter kan dan het vorige Heavy Flowers is de verbazing toch weer groot na het beluisteren van de nieuwe plaat. Promises of No Man’s Land is een verzameling van diverse tracks. Veelzijdigheid staat hierbij hoog in het vaandel. Er staan zowel pompeuze nummers op die het heel goed gaan doen op festivals, zoals Promises of No Man’s Land en Kids Around, als enkele kleine singer-songwriter nummers, zoals Any Cold Wind en Ocean Floor, die we van hem gewend zijn. Één van de beste Nederlandse acts van dit moment? Misschien wel. Het is sowieso één van de meest verrassende acts van het moment.
Het is niet onbekend dat Sigmond van bombastische instrumentaties houdt. Hij experimenteert graag, zowel met zijn eigen karakteristieke stem als met teksten en instrumenten. Opener Euphoria maakt met haar opzwepende ritme en de hoge vocals van Sigmond dan ook behoorlijk nieuwsgierig naar de rest van de plaat. Het instrumentale begin heeft ietwat weg van de sound van The XX. Dit valt compleet weg wanneer hij begint te zingen.
Het gelijknamige Promises of No Man’s Land is goed thuis in het rijtje ‘bombastisch’. Fijne gitaren, goede drums en een aanstekelijk ritme. Het is vooral een nummer met een hoge hitpotentie, een nummer die het goed zal doen in menig festivaltent en een nummer die erg blijft hangen in je hoofd. Het nummer was niet voor niets uitgekozen als titeltrack bij de Olympische Zomerspelen. Voor sommigen kan dit een puntje van kritiek zijn, maar voor nu past het prima in het geheel van de rest van het album. Met Kids Around heeft Sigmond met zijn band letterlijk alles uit de kast getrokken. Tevens een goed festivalnummer, maar net iets minder toegankelijk dan Promises of No Man’s Land. De luisteraar wordt vanaf het begin meegenomen, door middel van opzwepende drums en magische vocals, tot een muzikaal hoogtepunt. Helaas duurt dit sterke nummer amper twee minuten.
Wasteland en Streets of Babylon zijn tracks met een typische Blaudzun sound, een mix tussen singer-songwriter en stevige indierock. Het folky Ocean Road lijkt even een soort vijfde wiel aan het wagen op deze plaat. Het is een erg fijn nummer dat nogal akoestisch aan doet zonder dat dat het is. Hoewel de verdeling op het album duidelijk is, (bombastisch tracks worden afgewisseld met haast magische singer-songwriter nummers), doet Ocean Road heel lieflijk aan. Het is kwalitatief absoluut geen slecht nummer, het lijkt alleen op deze plaat niet helemaal in het geheel te passen.
Afsluiter Wingbeat is dan weer erg passend en erg Blaudzun. Ook een beetje lieflijk, maar dan op een meer magische manier, een manier dat beter bij het album past. Het eind is om de plaat samen te vatten wederom pompeus. Een beter eind had Sigmond niet kunnen maken voor deze geslaagde vierde plaat.
