De achterste zaal van cafe Buwkoski in Amsterdam Oost is voornamelijk gevuld met meisjes. Mannen zijn er maar weinig op de boekpresentatie van Yuki Kempees’ boek Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn. Wie het boek van Kempees heeft gelezen, kan zich voorstellen waarom. “Vrouwen als blikvangers met wie ik trots een avond hand in hand loop om daarna mezelf een nacht lang voor te doen als iemand anders. Als de perfecte man. Om ze vervolgens de volgende dag weer terug te geven aan de wereld, een orgasme rijker, maar een illusie armer.”
“Voor het eerst heb ik iets afgemaakt,” vertelt de 27-jarige trots Kempees aan zijn publiek in het schemerig verlichte zaaltje terwijl hij inleidt aan wie hij zijn eerste exemplaar gaat uitreiken. Schrijver Charles Bukowski, de naamgever van het cafe is belangrijk voor hem geweest, maar omdat Bukowski inmiddels ruim 20 jaar dood is, is het wat lastig om het eerste exemplaar aan hem te geven. Met Uitgeverij Lebowski die het werk van de schrijver opnieuw vertaald en uitgebracht heeft, is een deal gesloten. Cafe Bukowski mist een boekenkast, dus Lebowski zal het werk in de vensterbank van het cafe zetten. Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn wordt daar symbolisch tussen gezet. Toch zijn eerste exemplaar een beetje aan Buwkowski uitgereikt.
Maar is Charles Bukowski de juiste persoon om Yuki Kempees mee te vergelijken? Wie de jonge Nederlandse schrijvers van de afgelopen jaren heeft gevolgd en enigszins is onderlegd in literaire geschiedenis, zal eerder een vergelijking trekken met Lebowski-auteur James Worthy (bekend van de roman James Worthy) dan een Amerikaan met een slechte jeugd en harde proza. De enige vergelijking die getroffen kan worden is het harde taalgebruik van Kempees, afgewisseld met mooie woorden. De ene keer wordt er keihard geneukt, terwijl er de andere keer liefdesvol wordt gevreeën.
De taal, daar ligt Kempees’ kracht. Zijn schrijfstijl is vlot en beeldend, Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn is een boek dat binnen een paar uur uit te lezen is. Zijn anekdotes zijn grappig en veelal herkenbaar of dankzij Kempees’ manier van schrijven goed in te beelden. Uitdrukkingen als “een antwoord als een Afsluitdijk” of de opsomming van plekken waar hij de liefde heeft bedreven (“Passionele seks in Milaan. Romantische scenes in Parijs. Porno in Praag. Dingen die ik nooit eerder had gedaan in Tokio. Een trio in New York.”), maken het een plezier om dit debuut te lezen.
Maar het verhaal op zich is niet zo spannend. Het lijkt alsof de jonge schrijvers van hedendage niets anders meer kan schrijven dan een geromantiseerd en vooral zelf beleefd coming of age-verhaal. Zo ook Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn. Yuki woont in Amsterdam, heeft een leven als model achter de rug, heeft de liefde bedreven met de mooiste vrouwen van Amsterdam, feest veel, kent alle soorten drugs en drank. Vier jaar voor het verhaal zich afspeelt, heeft zijn beste vriend en mentor Mick zelfmoord gepleegd. Dat zit hoofdpersoon Yuki nog steeds dwars. Naarmate het boek vordert, zakt hij steeds dieper weg in een depressie. Seks, drugs, drank, feesten en verliefdheden volgen elkaar op. Kortom: alles wat ‘de grote stad’ te bieden heeft.
Aangezien Kempees veel autobiografische elementen gebruikt, doet Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn nogal aan als een geromantiseerd en aangedikt dagboek. Weer een verhaal over de grote ik in de grote stad. De overeenkomsten met James Worthy zijn groot. Het verhaal mist lagen, een boodschap of een ander element dat zorgt dat dit verhaal blijft hangen. De enige boodschap is ‘kids, don’t do drugs’. Dat maakt het vooral een boek dat fijn is op een zonnige stranddag op Ibiza. Gelukkig weet Kempees’ het verhaal aan het eind wel mooi rond te maken met het epiloog, zoals de titel betaamt. Dat maakt het coming of age-gedeelte toch een beetje dragelijk. Geen simpele ‘en ze leven nog lang en gelukkig’, maar een mooi rond einde.
Omdat het grotendeels een dagboek is, is het nog lastig oordelen over Yuki Kempees. Voordat hij zijn tweede roman heeft geschreven, is het bijna onmogelijk om te oordelen. De vraag is of Kempees in staat is zelf een verhaal te verzinnen. Een verhaal dat je grijpt, waar je wat van leert of waar je simpelweg van kan genieten. Coming of age-verhalen als deze hebben we genoeg. Sterker nog, de doelgroep van Yuki Kempees heeft zijn of haar eigen coming of age-verhaal. Kempees is alleen de dertiende in een dozijn die het opschrijft. Vermakelijk, maar zo vervlogen.
