Met de nieuwe Mazda 3 lijkt het voorheen ondergewaardeerde model eindelijk het succes te bezorgen, dat het al jaren verdient. Noem het gerust een totaal-auto.
Ja, de nieuwe Mazda 3 is ook weer zo’n moderne auto, die op het dashboard zeurt dat je weer een hogere versnelling moet pakken. Alsof je partner naast je zit en zegt: “Uh, hij mag nu wel naar z’n vijf, hoor.”
Het beneemt je toch een beetje de lol van het autorijden, zeker omdat er al bij zo’n 1100 toeren geschakeld kan worden. 60 in zijn vijf, dat werk. Dat voelt ook sloom. Maar goed, daar hoef je je uiteraard niet aan te houden. Want verder blijkt er eigenlijk weinig mis met de nieuwe Mazda 3, sterker nog: het is bijna de ideale auto.
Waarom zou je nog bijvoorbeeld een SUV of grote sedan kopen, deze Mazda heeft binnenin ruimte zat. Wil je een kekker modelletje? Doe je best, deze 3 lijkt geboetseerd volgens de gewaagde lijnen van de grote Japanse luxe-broer de Infinity FX35. Zoek je een sportbolide? Welnu, de uitgekiende 2.2 dieselmotor heeft een stoere brom, is uitermate soepel en sleurt er 150 PK uit. Ruim voldoende in het Nederlandse verkeer.
De krachtbron is overigens volgens Mazda’s eigen Sky-Activ-concept in elkaar geschroefd, wat zoveel betekent dat de techneuten in Japan er zo veel mogelijk wrijvingselementen hebben uitgehaald en dat de compressie in de motor zo ongeveer de hoogste in de industrie is. In lekentaal: de prestaties zijn hoger en het verbruik is lager. En waar andere fabrikanten hun motoren steeds meer inkrimpen en vervolgens opkietelen met compressoren en turbo’s, daar blijft Mazda lekker grote aggregraten maken.
De benzine-versie van de 3 wordt standaard geleverd met een 2.0, de diesel is een – zoals gezegd – niet schamele 2.2 liter. De bijtelling van 20 procent lijdt er niet onder.
Sowieso is Mazda altijd al een beetje een buitenbeentje geweest. Het Citroën van Japan, of nee: het Saab van Japan. En dan absoluut in de goede zin van het woord.
De cockpit is effectief Aziatisch georganiseerd en het is bij het starten iedere keer weer een feest om te zien, hoe het head-up display – ja, ook in deze klasse – zich langzaam weer opricht. De navigatie werkt via touch screen, maar – heel veilig – niet als je rijdt. Uiteraard kun je de multi-media (met een lekker Bose-soundsystem) functies al cruisend bedienen, maar dan uitsluitend via de minder afleidende draaiknop op de middenconsole.
Ronduit verslavend zijn de – uiteraard ook optioneel – dodehoek-verklikkertjes op de buitenspiegels. Wat scheelt dat een stress. Op de snelweg hoef je bijna niet meer op te letten en warempel: het maakt je hoofd op een aangename manier vrij.
De Mazda 3 voelt zich verder overal thuis. In de stad ben je een player met die machtige velgen, die geleverd worden op de duurste versie, de GT-M. Hij draaft enthousiast als een jonge hond over speelse provinciewegen, maar het is evengoed een zuinige kruiser over poldersnelwegen, waarbij de motor zo soepel is, dat je hem constant – ook achter vrachtwagens – in z’n zes kan houden.
Nog even over die handbak: Mazda heeft zo aan de transmissie gesleuteld, dat voelt alsof je de pook hanteert in een MX5, Mazda’s eigen roadster. In het topmodel, de GT-M is het opties galore (stoelverwaring, parkeerhulp, enz), maar de instapper van circa 23.000 euro heeft natuurlijk ook al die fraaie en vooralsnog tijdloze koets, die heerlijke transmissie en die hypermoderne edoch klassieke motor. Een no-brainer.
Waren de voorgaande 3 modellen halve winkeldochters, deze nieuwe totaal-auto groeit inmiddels uit tot een voorzichtig verkoopsucces. En terecht.
