In het restaurant zit een jong koppel van begin twintig. Beiden type hipster, inclusief grote bril met dik, zwart montuur en een gebreide kriebeltrui met daarop ondefinieerbare motieven. Ze zijn duidelijk ‘smoorverliefd 2.0’. Waar ze enkele jaren geleden nog half vrijend en verstrengeld in elkaars ledematen samen een voorgerecht als hoofdmaaltijd zouden hebben uitgezocht – want verliefd dus weinig honger – zitten ze nu innig geanimeerd en vooral liefdeloos lijkend met hun smartphone te stoeien.
Als de carpaccio met rucola sla en pijnboompitjes bedachtzaam op de foto zijn gezet om direct op Instagram te plaatsen, laten ze elkaar de resultaten zien. Er wordt besloten enkele filtertjes over de gemaakte foto’s te zetten, zodat de carpaccio nóg roder lijkt en de sla nóg groener. Dan volgt het hoofdgerecht. De digitale rituelen herhalen zich. Het koppel geniet meer van elkaars foto’s dan van elkaar.
Ik heb daar een hekel aan. Niet aan eten, maar aan de enorme hoeveelheid van de meestal smakeloze foto’s van borden met eten die via de social media worden verspreid. Al dan niet half aangevreten of voorzien van één van de vele filtermogelijkheden waar men desgewenst de ‘smakelijke foodfoto’ mee kan bewerken.
Geregeld kom ik in mijn timeline op Facebook of Twitter, foto’s van voedsel tegen dat zogenaamd bereid lijkt te zijn in de jaren zestig (retrofilter, lekker) waardoor het meer lijkt op braaksel dan op een smakelijk maaltje dat wordt geserveerd in een goed restaurant. Of foodfoto’s waarvan de kleuren zó fel zijn, dat de culinaire hoogstandjes uit een radioactief driesterrenrestaurant lijken te komen. Om nog maar te zwijgen over de pakkende teksten, een ‘Nomnomnom…’ bijvoorbeeld, dat is ‘Instagrams’ voor lekker.
Wellicht klink ik wat cynisch. Toch ben ik erachter gekomen dat het maken van veel foodfoto’s, en het plaatsen daarvan op Instagram, ook een positieve kant heeft en zelfs baanbrekend kan werken. Onderzoekers aan een Amerikaanse universiteit hebben namelijk onderzoek gedaan naar de link tussen het zien van veel foto’s van bijvoorbeeld hartig eten (denk aan chips, patat, koek enz.) en het verlangen naar dat voedsel na afloop van het bekijken van die foto’s. Daaruit is overduidelijk naar voren gekomen, dat wanneer je langere tijd kijkt naar veel foto’s van hartig eten, je geen trek meer hebt in het getoonde voedsel.
Dit wil dus zeggen dat alle moeilijke en zwaarbevochten tel-je-dagelijkse-calorieën-op-en-eet-een-wortel-diëten van de laatste decennia de prullenbak in kunnen. Weg met al die commercieel gehaaide boeken met slankheidtips en onmenselijke diëten. Wil je lekker hip ‘afvallen 2.0’ en tegelijkertijd als een ware addict blijven (food)Instagrammen? Maak dan vanaf nu nog eenmaal al je verleidelijkste, dikmakende voedseltriggers, maak hier foto’s van (liefst met een afstotelijke filter), plaats ze allemaal op Instagram onder de kopjes ‘#dikmakerhartig’, ‘#dikmakerzoet’ en ‘#dikmakervet’, zet er nog één keer een pakkende tekst bij (bijvoorbeeld: ‘Bahbahbah…’). Wis ook alle mogelijke gezonde foodfoto’s uit je rijkelijke Instagrambestand en start vandaag nog met je eigen Instagramdieet. Succes gegarandeerd, de Instakilgrammen zullen er vanaf vliegen.
Beeld: Shutterstock
