Bij het horen van de filmtitel Suzanne hoor je ongetwijfeld het gelijknamige lied van Leonard Cohen in je hoofd. Die song was dan ook een inspiratiebron voor de jonge regisseuse Katell Quillévéré. Ze maakte van haar hoofdpersoon Suzanne een antiheld.
Het is een gedurfd stukje cinema en breekt voor een deel met de traditie van de Franse film. Waar die films meer dan eens tergend traag voortkabbelen en vooral uitblinken in het uitdiepen van karakters en emoties – denk bijvoorbeeld aan Il Y A Longtemps Que Je T’Aime – gebeurt in Suzanne het tegenovergestelde. Het leven van Suzanne passeert in een noodvaart. En dat is ook precies de manier waarop Suzanne leeft.
Het zal je maar overkomen: je vrouw overlijdt op haar 32e en laat je achter met twee jonge dochtertjes. Het overkomt vader Nicolas, een vrachtwagenchauffeur, die het flink voor de kiezen krijgt met zijn meiden Maria en Suzanne.
