House of Cards is de Amerikaanse tv-serie over een machtshongerige vice-president, die al zijn politieke tegenstander uitschakelt om zelf president te worden. ThePostOnline keek seizoen twee uit en zag fikse overeenkomsten met de machinaties op Het Binnenhof.
D66-Kamerlid Kees Verhoeven heeft tijdens het verkiezingsreces eindelijk eens tijd om de serie House Of Cards uit te kijken. De woordvoerder Financiën moet deze week eigenlijk campagne voeren en speeches schrijven, maar kan het niet laten om af en toe even te spijbelen en een aflevering mee te pikken van de politieke successerie.
“Het is spannend, maar wel erg Hollywood. Ik loop pas drie en half jaar rond in Den Haag, maar zo cynisch als in House Of Cards heb ik het nog niet meegemaakt. Maar misschien zie ik het niet goed hoor!”
Inderdaad Kees Verhoeven, je moet beter kijken. Want de overeenkomsten zijn groter dan de verschillen. Voor alle fans, het zijn er veel en voor alle potentiële House Of Cards verslaafden, hebben we het Binnenhof langs de House Of Cards meetlat gelegd. Wie is wie in het Haagse kaartenhuis?
Francis ‘Frank’ Underwood. De machiavellistische vice-president die zijn woede niet altijd kan onderdrukken. Dit is zonder twijfel Mark Rutte. De huidige premier is de opvliegende onderkoning van de Lage Landen. Na zijn ellebooggevecht met Rita Verdonk, zijn fractievoorzitterschap en enkele ministersschappen staat hij nu op de hoogste tree van het politieke podium.
Rutte lijkt minder sinister dan Underwood, die letterlijk over lijken gaat door journalisten en politieke lastpakken onder verdachte omstandigheden te laten verdwijnen. Maar dat is dus schijn. Rutte is een geheimzinnige lachebek, maar binnen in hem broedt een machtswellustig monster. In House of Cards praat Underwood soms in de camera en geeft hij inzicht in zijn duistere motieven.
Underwood wil natuurlijk zelf president worden, en via de meest lugubere valstrikken krijgt hij zijn zin als hij de president uiteindelijk tot aftreden dwingt. Motieven: macht, macht, macht. Geld en seks boeien Underwood niets. De parallel is evident. Rutte, die bij Unilever natuurlijk vele miljoenen had kunnen verdienen, leeft bescheiden in zijn afbetaalde vrijgezellenflat. Underwood is dan wel getrouwd, maar ziet seks als verlengstuk van machtsuitoefening. Mensen die voor de poen gaan, vindt hij stakkers.
“He chose money over power”, mompelt Underwood over een vriend. “In this town, a mistake nearly everyone makes. Money is the mansion in Sarasota that starts falling apart after 10 years. Power is the old stone building that stands for centuries.”
Nog tien andere badass-quotes van Underwood vindt u hier.
Underwood van de lage Landen: ‘Power is an old building that stands for centuries.’
Garret Walker. De slappe afwachtende president. Dat is Willem Alexander. House of Cards is oorspronkelijk een Britse serie. De politieke Darth Vader in Engeland is een premier die de koning tot abdicatie dwingt.
Als we House of Cards naar Nederland transporteren dan zal in seizoen drie een dramatische koningswissel moeten plaatsvinden. Mark Rutte, die dan is getrouwd met ex-liefje Mabel, dwingt Willem Alexander op te stappen. De vorst heeft weer eens een financiële faux pas begaan waarna Rutte de republiek uitschrijft en zichzelf tot eerste president van Nederland kroont. Wie schrijft dat script? Het is nauwelijks fictie meer, het hoeft alleen nog maar even te gebeuren.
Koning Willy denkt net als president Walker dat hij wat te zeggen heeft
Catherine Durant, minister van Buitenlandse Zaken. Hier hebben we te maken met een echte Jeanine Hennis Plasschaert. Deze bevallige blondine uit de serie is een loyale soldaat van Underwood. Vroeger had ze nog haar eigen opvattingen, maar die zijn opgeofferd voor het grotere doel: het pluche.
Opvallende gelijkenis. Durant was dissident binnen de partij en voerde strijd tegen president Walker. Net als de eigenwijs-liberale Hennis dat ooit deed. Als kamerlid had Janine zichtbaar moeite om mee te stemmen met het weigerambtenaren voorstel van het kabinet Rutte 1 (met CDA, PVV). Die opstandige tijd is wel voorbij.
Underwood (lees Rutte) schoolt haar in politieke rattigheid. In een conversatie zegt Underwood een keer tegen haar als ze gewetensbezwaren oppert tegen een voorstel: “If you don’t like how the table is set, turn over the table”.
Durant en Hennis bevinden een zelfde benarde situatie. Cyberbedreigingen ondermijnen hun gezag. Toen Plasterk liep te blunderen met zijn NSA-file, verschoof Hennis snel even de tafel om hem de schuld te kunnen geven van de onwettige inkijkoperaties met haar goede contacten bij de pers (een truc die ze afgekeken moet hebben van Durant, die bevriend was hoofdredacteur van een krant). Good girl!
De Tammy Wynette van het kabinet. Loyaal, blond en tikje vals
Donald Blythe. Linkse parlementariër waarvan Underwood de steun nodig heeft om meerderheid te verwerven in het huis van Afgevaardigden. U begrijpt het al. Dit is PvdA-baas Diederik Samsom. Blythe is een geëngageerde maar drammerige politicus die overtuigd is van zijn eigen gelijk. Underwood vindt hem veel te idealistisch en zet hem buiten spel als hij minister van Onderwijs dreigt te worden in een kabinet.
Hij lekt zijn veel te progressieve plan naar de pers waarna hij terugtreedt en zich weer mokkend richt op het parlementaire handwerk. Samsom is de Donald Blythe van Den Haag. Te naïef en te gelijkhebberig om het grote cynische spel mee te kunnen spelen. Maar de fractieleider is van waarde om Ruttes droom te realiseren. Underwood pakt de ideologisch verblinde politicus in met zijn charmes en zorgt dat hij altijd meestemt.
Op een gegeven moment speelt hij in op de benarde thuissituatie van zijn opponent. In de camera zegt Underwood vals: “Ik had hier eerder aan moeten denken: zijn hart aanspreken niet zijn brein.”
Het probleem van Samsom/Blythe: te veel brein, te weinig empathie
Peter Russo, callgirlverslaafd congreslid met drankprobleem. Russo is de brekebeen in het Democratische Kamp. Underwood ontfermt zich over de jonge ambitieuze maar niet al te snuggere politicus in ruil voor zijn loyaliteit. Als Russo weer laveloos achter het stuur kruipt, dumpt Underwood hem.
Frans Weekers is de Russo van Rutte. De jonge VVD-staatssecretaris was een dienende speler, maar vertoonde te veel gebreken en werd een gevaar voor Rutte. Hij moest weg. Russo werd in zijn auto gevonden in een garage. Hij zou zelfmoord hebben gepleegd door zich te vergassen, maar er is een verdacht randje: Underwood zat vlak voor zijn dood nog bij hem op de bijrijderstoel. Gevalletje Weekers eigenlijk. Ook die pleegde politieke suïcide en verdween geruisloos naar het Diepe Zuiden.
Frans Weekers was de brekebeen van het kabinet en moest weg, net als Russo
Curtis Haas, leider van populistisch rechtse Tea Party clubje binnen Republikeinse partij. Een machtig man met veel invloed in het parlement. Dit is natuurlijk Geert Wilders. Het kabinet moet naar wisselende coalities zoeken om te overleven, omdat er in de Eerste Kamer geen meerderheid bestaat om wetten door te drukken.
Rutte heeft Wilders nu even niet nodig, maar zal bij een volgende crisis weer bij hem moeten bedelen voor zijn stem. Haas en Underwood zijn politieke aartsrivalen. Toen Wilders uit het kabinet stapte beet hij Wilders toe: “Als jij dit doorzet Geert, dan ga ik je decimeren bij de verkiezingscampagne tot nul.”
Don’t fuck with Geert, de schaduwbaas van Nederland met zijn populaire Teaparty
Zoe Barnes. Verslaggeefster van The Washington Herald. De rondborstige blogger, maar blijkt al snel beter ingevoerd dan de stukjestikkers op de parlementaire redactie. Underwood voedt de brunette met giftige informatie en krijgt uiteindelijk tijdelijk een affaire met de neurotische verslaggeefster. Van Rutte’s liefdesleven weten we weinig, maar het is goed voorstelbaar dat hij goede relaties onderhoudt met journalistes.
Henk Bleker legde het aan met NRC’s Barbara Rijlaarsdam. In de Nederlandse versie van House of Cards zien we Rutte scharrelen met RTL’s Floor Bremer. Deze charmante tv-pitbull met haar kakkineuze stem is intellectueel helemaal zijn type. Rutte en Bremer zijn historici die weten hoe bloed moet vloeien in Den Haag. Bremer’s interview met staatssecretaris Frans Weekers betekende het einde van zijn politieke loopbaan. Hoe kwam Floor trouwens aan de informatie dat de belastingdienst achterstanden had bij teruggave-betalingen? Was dit pillow-talk? We suggereren niks, maar oh wat zou het goed passen in de Nederlandse versie.
‘Goed Mark, ik zal Weekers ten val brengen’
Remy Danton, ex-woordvoerder, journalist en belangenbehartiger voor particuliere bedrijven. Lobbyende Informatiehandelaar die goed bevriend is met Underwood. Danton is een zwarte serieuze kerel met het afgetrainde voorkomen van een basketballer, maar lijkt in zijn wandelgangengedrag wel een beetje op Jort Kelder.
Oud-JOVD-maatjes Rutte en Kelder zijn al jaren dik en helpen elkaar aan smeuïge inside-info. De dialoog over Churchill die Danton en Underwood uitwisselen zou een letterlijke conversatie kunnen zijn geweest tussen Rutte en Kelder, de politieke swinger en de Churchill-fan met zijn journalistieke verleden.
Danton vindt dat Underwood te weinig risico neemt en herhaalt een politiek gezegde van Churchill: ’Wie zich wil verbeteren, moet veranderen.’ Waarna Underwood aanvult met de rest van deze Churchill-wisecrack: “Wie volmaakt wil worden, moet dat dus heel vaak doen.”
Danton-shuffle by Kelder. De Rutte-hofnar is een Raspoetin met een voorliefde voor Churchill
