Met de pompende basgitaar van The Kids-legende Danny De Haes door mijn speakers trillend, lees ik een bijzonder interessante tweet van Neil Henderson. ‘A 16 year old has written a thought provoking letter…’ om te verwijzen naar een fantastisch cynische maar bloedeerlijke brief van Britse tiener Jenni Herd.
Jenni Herd, een middelbare scholier die genoeg had van betweterige babyboomers. Jenni Herd, de nieuwe gesel van de gevestigde orde. En de stem van een generatie die durft te zeggen wat het op staat. Een soort Geert Wilders, maar dan zonder alle haat en met natuurlijk haar, zeg maar.
De reacties van de oude garde bleven natuurlijk niet uit. Want deze kritische snotneus begreep er in hun ogen niets van, waren zij het immers niet die Europa uit de puinhopen van de beide wereldbranden opnieuw hebben opgebouwd? Waren het juist niet de fantastische sociale voorzieningen die de vorige generatie heeft neergezet de zaken waar luie jongeren nu misbruik van maakten?
Wie ooit heeft geprobeerd een discussie aan te gaan met een boze vijftigplusser zal weten wat ik bedoel. De club die langer in gezondheid leeft dan welke generatie dan ooit tevoren, die de grootste welvaartstoename ooit heeft meegemaakt en die prachtig heeft kunnen profiteren van een waanzinnige groei in de productie en consumptie van goedkope fossiele brandstoffen, draagt het stokje over aan een nieuwe generatie. Of ja, overdragen. Men dumpt een snel groeiende staatsschuld, een volledig opgeblazen huizenbubbel, een verstoorde arbeidsmarkt en een razendsnel veranderd klimaat op de schouders van iedereen die jonger dan vijftig is.
Sla de handvol yuppen in hun Porsche 911 uit de jaren ’90 over, en de hele groep die nu werkt of studeert is opgegroeid in tijden van wereldwijde crisis, van afnemende welvaart en met als dieptepunt de huidige generatie schoolverlaters, die uitkijken op een toekomst die voor het eerst in decennia slechter zal zijn dan de toekomst van hun ouders.
Ben ik nu een zure, cynische stukjesschrijver die geen hoop meer ziet voor zichzelf en zijn generatie? Nee, integendeel. Want ondanks alles zijn er nog kansen om het tij te keren. De eerste kans doet zich volgende week woensdag aan. Als je mag stemmen, ga dan stemmen. Laat je stem horen voor een toekomstgerichte partij in jouw gemeente. Een partij met een duurzaam beleid, op het gebied van zorg, milieu en financiën. Dat zou best een andere partij kunnen zijn dan je in eerste instantie dacht. Is er niemand die voor jouw belangen opkomt? Stem dan blanco. Politici zijn als de dood voor blanco stemmen, die de ultieme afkeuring van de kiezer weergeven. En ben je te jong om te stemmen? Probeer dan jonge mensen die wel gaan stemmen ervan te overtuigen ook aan hun eigen belang te denken, en niet alleen te stemmen wat ze altijd al hebben gestemd.
Een enkele stem lijkt misschien niet veel op een totaal van vele duizenden in jouw gemeente. Maar grijp deze kans wel. Of om het met een memorabel stukje The Kids te zeggen: ‘There will be no next time.’
