Kekke sneakers van New Balance, strakke buiktruitjes of te grote tanktops en hippe, opgeschoren kapsels. Een ingenieus, typerend technodansje en een serotoninespiegel die een stukje hoger ligt dan het landelijk gemiddelde. Utrecht is sinds afgelopen zaterdag een feestje rijker: de eerste editie van Kaleidoscope in Central Studios is een feit.
Central Studios ligt een klein kwartiertje fietsen buiten het Utrechtse centrum op een industrieterrein. In de rij is het in even slikken, het publiek lijkt vooral uit groene blaadjes te bestaan die vanavond voor het eerst klamme handjes heeft. Binnen blijkt het alles mee te vallen, van corpsballen met hun petjes achterstevoren en dertigers met nette bloesjes tot de groene blaadjes en de die-hard feestgangers met het eerder beschreven uiterlijk. Er hangt meteen een goede sfeer, zelfs de beveiliging oogt niet agressief. De enige akkefietjes zijn dan ook met mensen die even aan het rookverbod moeten worden herinnerd.
De kleine zaal is perfect om de avond mee te beginnen, het DJ-duo SHMLSS draait zomerse beats die niet alleen steevast uitnodigen tot dansen, ze doen je denken aan een zonnig festival waardoor de sfeer er in de kleine zaal meteen inzit. Wellicht komt dat ook door opblaaskrokodil Wappie Schnappie en de vele zonnebrillen. Ondertussen staat er een jongeman bij de backstagehekken te leuren. Hij wil zijn jaargroepsgenoot feliciteren met zijn 21e verjaardag. Echt succes heeft hij niet en verloren staat hij daar met zijn missie.
De headliners laten uiteraard op zich wachten tot een uur of twee. Tot die tijd wordt het publiek perfect vermaakt met de kleinere acts. Eén van die hoogtepunten van is David August die om twee uur een liveset draait in de grote zaal. Een voortreffelijke liveset vanaf de eerste seconde, een lange, beatloze opbouw die precies lang genoeg duurt om zijn publiek op te warmen. Dan knalt zijn beat erin, volgt zijn bas en gooit hij er een saxofoon in. Zijn opbouw, de momenten dat hij de beat terug laat komen en zijn perfect live gekozen muziek laten het publiek compleet losgaan.
Bij de artiesteningang komt ondertussen een nieuwe, ogenschijnlijk vrij prijzige Bentley met chauffeur aangereden. Joris Delacroix, één van de headliners is gearriveerd. Delacroix is niet alleen een headliner, hij is ook een deceptie. Laat er geen twijfel over bestaan dat een overgang tussen twee tracks een moeilijk te beheersen kunst is, maar van een headliner als Delacroix mag er toch op z’n minst verwacht worden dat zijn overgangen niet zó slecht zijn dat ze storen. Ook kiest hij voor mellow muziek, na het beuken en stampen op David August lijkt het publiek langzaam een beetje in te kakken. Geluk voor de jongen met de verjaardagsmissie, met weinig moeite weet hij zich in de andere zaal naar de backstagehekken te slepen in de hoop daar iemand te bereiken die zijn maat kan feliciteren.
Tijd voor de kleine zaal dus, waar De Sluwe Vos zijn publiek staat te vermaken. De muziek is het beste te omschrijven als spacend met een constante beat, die er af en toe vol inkomt. Het publiek staat fijn los te gaan, maar niemand wint het van de DJ zelf die harder danst dan de hele zaal bij elkaar. Wanneer hij besluit een ietwat versnelde versie Cypress Hill’s Insane In The Membrane in te zetten, is er even een bijzonder moment. Een paar hele lange seconden kijkt het publiek met grote kijkers radeloos naar de DJ-booth. Gelukkig is het alleen even een intro, al snel gaat hij weer terug naar vieze deephousebeats en is het publiek alweer vergeten wat er net is gebeurd.
Om vijf uur wordt de kleine zaal gesloten en taait een groot deel van het publiek af. Eeuwig zonde: in de grote zaal begint EinMusik met een twee uur durende liveset. Het publiek dunt nog wat meer uit, maar de mensen die overblijven gaan volop los op EinMusik. Nog twee uur dansen. Een jongen met lichtgevende handschoenen staat gebiologeerd zijn eigen handen te volgen terwijl een moeder en dochter elkaar om de hals vliegen ‘omdat ze zo blij zijn elkaars moeder en dochter te zijn’. Sommigen dansen nog twee uur op pure wilskracht, anderen halen hun energie uit de ijsjes en de niet aan te slepen frisdrank. De jongen die zijn jaargroepsgenoot probeert te feliciteren, staat nog steeds vooraan in de hoop zijn missie te voltooien. Succes heeft hij niet meer vanavond.
Kaleidoscope weet met een fijne line-up, een fantastisch decor in de grote zaal, een perfecte locatie en een heerlijk gemêleerd publiek een eigen feestje neer te zetten. Geen wannabe-Berlijn taferelen, gewoon ouderwets dansen tot je erbij neervalt. Sommigen zelfs letterlijk.
