Keer op keer worden gameverfilmingen onderuit gehaald. Of het terecht is? Ik vind zelf van niet, maar langzamerhand lijken steeds meer mensen te gaan twijfelen aan zulke recensies. Zo is Hal Rudnik van het gamekanaal Screen Junkies van mening dat het gros van de gameverfilmingen mislukt, en ook de bekende recensent Jeremy Jahns laat weten dat hij van verfilmingen van populaire games baalt.
Afgelopen week kwam Need for Speed in de bioscopen. Ik heb hem zaterdagavond zelf mogen zien. Ik heb genoten van de film! Al was het slechts een aaneenknoping van achtervolgingen en actiescènes, het steekt goed in elkaar Achteraf vraag je je wel af of een verfilming van het spel Need for Speed werkelijk nodig was. Het is een beetje Fast & Furious 2.0. We hebben al een franchise over auto’s, dus waarom nog eentje? Het is vermakelijk, maar nodig is anders.
Al sinds de jaren ’90 is het verfilmen van games een rage. Games als Mortal Kombat en zelfs Mario werden verfilmd. Maar het grote probleem bij deze films was, was dat het totaal geen verfilmbare spellen waren. Deze spellen zijn niet geschikt voor het witte doek. Daarnaast staat Mortal Kombat niet bekend om het verhaal, maar om de personages waarmee je vecht. Mario bevat simpelweg teveel elementen om een film mee te maken. Alle personages, werelden, eindbazen en power-ups zorgen voor een film die behoorlijk chaotisch wordt. Misschien dat de ontvangst daarom uitermate slecht was. De spellen houden zich vaak niet aan het originele materiaal en geven er gewoon hun eigen draai aan, iets waarmee je gameliefhebbers op de tenen trapt. En filmliefhebbers loop je bij voorbaat mis, omdat de verhaallijn in veel gevallen niet genoeg diepgang bevat.
Vorige week werd de aankondiging gedaan dat de beoogde verfilming van The Last Of Us een directe adaptatie zou zijn van het spel. Het lijkt er dus op dat de makers van die film wél weten waar ze mee bezig zijn. Een paar willekeurige personages plaatsen in de situatie die gesimuleerd wordt in The Last Of Us zou niet werken, want mensen gaan naar de bioscopen om de verhalen van de personages Joel en Ellie te zien. Het universum van een spel overnemen is niet de sleutel tot een goede gameverfilming. Mensen willen bekende personages en het verhaal van een spel zien, dus het is jammer als dit niet gebeurt.
Ook in de meest recente gameverfilming Need for Speed houden ze zich hier niet aan. Er wordt gewoon een willekeurig persoon (een sterke rol van Aaron Paul, dat wel) in een auto geplaatst die het op moet nemen tegen één oude bekende en hierdoor het hele land doorrijdt. Het verhaal van de film deed mij heel veel denken aan een verhaal van een Need For Speed-spel en ook het verloop van de film vertoonde sterke gelijkenissen met het spel, maar toch is het geen directe adaptatie van een spel. Leuk dat ze er hun eigen draai aan willen geven, maar de verhalen van de spellen lenen zich perfect voor een film, dus dat ze die dan niet benutten lijkt een gemiste kans.
Toch denk ik bij heel veel spellen die ik speel van “Hey, dit spel moet iemand eens verfilmen!”. Denk bijvoorbeeld aan spellen als Heavy Rain en Beyond: Two Souls. Toch halen de meeste makers niet het uiterste uit een verfilming. Films als Prince of Persia: The Sands of Time vind ik dan persoonlijk weer een goede en vermakelijke film, maar als je kijkt naar het bronmateriaal, halen ze weinig uit het spel. Afgezien van de naam en de personages heeft de film weinig te maken met de originele gamereeks.
Mensen gaan naar de bioscoop om het verhaal van de spellen te zien, maar als ze dat vervolgens niet te zien krijgen, kan ik me voorstellen dat deze fanatiekelingen teleurgesteld zijn.
