Het begon een aantal weken geleden toen ik voor het eerst in 4 jaar tijd begon open te staan voor het idee om een vriendinnetje te nemen. Natuurlijk kwam ik in het ‘echte leven’ ook genoeg vrouwen tegen maar ik was nieuwsgierig als altijd naar deze nieuwe hype dus ik dacht: ‘Misschien dat ik er later nog wel eens wat over schrijf om gewoon in contact te blijven met mijn eigen breekbaarheid’.
Dus ik downloadde de Tinder-app zonder enig besef in wat voor vreemde digitale wereld ik mijzelf begaf. Ik was een leek in de chat en wilde eigenlijk zo snel mogelijk Carry Out en praten in het echt. Dus bij elke match vroeg ik echt niet meteen om ‘rock your body-seks’ maar wel om een ontmoeting buiten deze Tinder-app. De eerste 70 matches cried me a river, vonden dat een beetje gek en ik wilde eigenlijk meteen weg uit deze Tinder-hel zonder enige vorm van verdere uitleg.
Maar zoals altijd bij het minste beetje tegenslag paste ik mijn gedrag aan ten opzichte van wat ik in mijn gezichtsveld zag. Ik bestudeerde de pijnlijkste feedback die er werd gebracht, heb 5 foto´s met suit and tie op mijn profiel geplakt, bedacht een perfecte vaste openingszin en ging niet teveel op de vaak gestelde vragen in. Ik creëerde afstand en hield mijn liefde dead and gone, vroeg 1 ding over iets dat ik op hun profiel had gezien en bood ze een digitale serenade aan op de voorwaarde dat ze tussen mijn facebook-vrienden wilden staan.
Ondertussen eigenlijk toch meer op zoek naar nieuw publiek voor 4 minutes dan naar serieuze repliek van een mogelijke my love of scharrelkip die ik vervolgens een linkje aanbied naar mijn poëzie op muziek over love, sex and magic. Zo verdiende ik al snel een hoop likes en 200 nieuwe facebook-vriendinnen omdat ik diep van binnen vind dat alle mooie señorita’s serenades verdienen. Het was elke keer hetzelfde lied dus niet iedere mooie mevrouw nam het positief maar de meeste vonden mij toch interessanter dan lief. Misschien omdat ik zogenaamd open was of misschien omdat ik speelde met wat ik dacht of misschien wel omdat ik anders was dan alles wat ze tot nu toe gezien had. Ik weet nog steeds niet wat het precies was maar ik heb zelfs nog een paar spannende work it-dates gehad.
Onverwachte avontuurtjes in de take back the night avontuurtjes maar ook onvermijdelijke uitglijders en tegenvallers. Ik zei give it to me en kreeg echt van alles… Op mijn bord, in mijn gezicht en op mijn fallus. Dus genoeg om een boek over te schrijven maar ik was veel te druk bezig om nog meer uit mijn nieuwe marketingtool te verkrijgen. Begonnen als een lovestoned Tinderleek veranderde ik langzaamaan in een love dealer oftewel de Neo-Messias van de Tindermatrix die zijn volgelingen met ayo technology naar zijn eigen facebookmatrix wist te (ver)leiden.
600 matches later heb ik deze rare realiteit toch maar verlaten omdat ik het beu werd om hetzelfde script te blijven herhalen until the end of time. ‘Thanks for the match mooie mevrouw (knipoogsmiley)’, ‘Je bent echt wonderschoon op de foto’ en ‘Heb je wel eens een serenade gehad?’ waren de drie vaste zinnen waarmee ik menig Tinderella in mijn broekzak stak. Like I love you maar dan voor de grap. Daarnaast had ik ook overmatig Facebookcontact van de 200 dames die “er in waren getrapt” en nog maar niet te spreken over de vele berichtjes op mijn Whatsapp. Misschien dat mijn enthousiasme mij gewoon een overdosis mirrors bracht en ik mij nu liever concentreer op wat ik allemaal al heb gehad. Want met enig creatief contact en een enkele muze leek het soms ook of ik best wel echt verbinding had. En I’m loving it, hoe zat ik het aan het einde ook was.
Ja ik heb een hoop signs mogen zien, ontmoeten, voelen en verloren. Maar hoe dan ook een inspirerend avontuur vanuit een virtuele ivoren toren waarin mijn alter-ego Justin Tinderleek… voorgoed en met een TKO zijn onschuld is verloren. What goes around comes around blijf ik dan voorlopig ook nog wel even in mijn hoofd horen.
