To whom it may concern.
Als ik begin met vertellen dat ik een Marokkaanse vrouw van 37 ben die graag iets kwijt wil over Geert Wilders, dan is de eerst gedachte waarschijnlijk dat het een klaagverhaal wordt. Er is dan ook genoeg te klagen over dat karikatuur; veel dingen die ik al jaren lijdzaam langs me heen heb laten gaan. Maar de reden dat ik nu in de pen ben geklommen is eigenlijk vooral dankbaarheid.
‘Op heel subtiele wijze wordt je er steeds weer aan herinnerd dat je een buitenlander bent’
Voor Wilders zelf heb ik geen goed woord over. Keer op keer heb ik heb ik me moeten verbijten en knarsetandend de zoveelste rare frats aangehoord waar hij dan weer mee op de proppen kwam. Of het nu ging om de ‘kopvodden-taks’ of één van zijn ontelbare kwetsende opmerkingen; dagenlang liep ik dan met een gevoel van chagrijn rond dat steeds moeilijker van me af te schudden was. Het was veelal een flash back naar mijn MBO-tijd . Mijn leraar maatschappijleer hoorde ik daar regelmatig zeggen dat Christenen en Joden de “kinderen van God” zouden zijn. En dan zat ik me af te vragen “wat zegt dat precies over mij?”. Ik zat daar als enige Moslima en had door omstandigheden en ervaring al niet te veel binding met de autochtone maatschappij.
Maar door diezelfde omstandigheden en ervaringen had ik ook geleerd van me af te bijten en toen ik het zat werd heb ik die bewuste leraar ook aangesproken op zijn (naar mijn mening) incorrecte en ongevoelige woorden. Nu was het een goede leraar verder die de discussie ook met me aanging daarover. De klas vond dat geweldig en luisterde geboeid naar het sparren tussen ons. Ik geloof dat ik die leraar bewust heb gemaakt dat je in een gemengd gezelschap niet je persoonlijke opvattingen op die manier mag ventileren. Niet als je voor de klas staat in ieder geval. En voor mijzelf was het bevrijdend om in mijn recht te gaan staan.
In de jaren daarop voelde ik mij een deel van de Nederlandse maatschappij, maar toch nooit helemaal op mijn plek. Op heel subtiele wijze wordt je er steeds weer aan herinnerd dat je een buitenlander bent. Dat heb ik leren accepteren en ik kon er mee leven. Maar het is wel een reden geweest dat ik bijvoorbeeld jarenlang niet heb willen naturaliseren. Overigens heb ik feitelijk maar drie jaar van mijn leven in Marokko gewoond, dus ook daar zou ik heel moeilijk kunnen aarden als ik er permanent zou gaan wonen. Je bent dus nergens echt thuis.
U kunt zich voorstellen dat dat al moeilijk genoeg is, maar de laatste jaren groeide de lichte ergernis uit tot regelrechte onvrede. Nou moet ik even opmerken dat ik hier ben opgegroeid, opgeleid, woon en werk. Meer ingeburgerd dan ik kom je ze niet snel tegen. Toch voelde me hier inmiddels gewoonweg ongewenst en ongeaccepteerd.
Het sentiment in Nederland, zeker na 11 september 2001, was erg vijandig en wantrouwend. Zo voelde het althans, al kon ik er voor mijzelf geen duidelijk aanwijsbare reden voor geven in mijn dagelijks leven. Het was meer al dat bombarie over ‘moslimterroristen’ dit en ‘moslimterroristen’ dat waar je dag in dag uit mee werd geconfronteerd.
Ik ben ook Moslim, zoals gezegd, en voelde me op een gegeven moment gewoon zelf bijna een terrorist. Ik vraag me tot op de dag van vandaag trouwens af vanwaar die kwalificatie op grond van godsdienst, die kennelijk alleen voor Moslims van toepassing is. Ik heb nog nooit iemand van de IRA bijvoorbeeld een katholiekterrorist horen noemen. Maar dat even terzijde.
Gooi bovenop alle genoemde spanningen dan nog de puppetmaster Geert Wilders die tot grote populariteit steeg door alles zwart te maken wat voor mij belangrijk is, en ik bereikte het punt dat ik serieus plannen maakte om Nederland en Europa te verlaten. Ik wilde naar Amerika, waar ook de nodige problemen zijn uiteraard, maar waar ten minste iedereen feitelijk een buitenlander is. Ze hebben het daar niet voor niets over bijvoorbeeld een Italian-American als het gaat om iemand van Italiaanse komaf.
Ben ik dan strikt gezien geen Marokkaanse Nederlander? Ik kan tenslotte mijn achtergrond niet helpen of veranderen. En dat wil ik ook niet.
Toen kwam de economische crisis om de hoek kijken en die gooide roet in het eten. Dat kan ik nu bijna een geluk bij een ongeluk noemen. Want ik zal de laatste zijn die blijft waar ik ongewenst ben, maar als ik eraan had toegegeven dan had ik Wilders precies in de kaart gespeeld. En ik niet alleen.
‘Dat is dus wat ik aan dit hele debacle vooral ga overhouden: trots en solidariteit’
Hele generaties Marokkanen, die hier nota bene zijn geboren, voelden zich hier niet meer thuis. Dat even voor zover de achtergrond tot aan de verkiezingen van 19 maart (die overigens heel voorspelbaar zijn verlopen).
Ik volg trouw het nieuws, en zag en hoorde dan ook de “Marokkanen-opmerking” die Wilders maakte tegenover zijn achterban. Uiteraard was ik daar verbolgen over, want weer was daar een aanval op mij als mens door iemand die mij totaal niet kent, en ook nog eens op iets waar ik geen zeggenschap over heb. Waar is Wilders zelf geboren? Heeft hij dat kunnen bepalen?
Hoe dan ook, ik kreeg via verschillende media ook goed door hoeveel commotie de laatste opmerking van Wilders heeft veroorzaakt. En dat heeft mij erg geraakt. Het vervult me met trots om te zien hoe mijn mede-Marokkanen massaal hebben gereageerd, en laten merken wat ze van Wilders vinden. Op een heel waardige en verstandige manier hebben zij van zich laten horen. Prachtig!
‘Nou Geert, wij zijn niet zwak! En wij laten ons door jou ook echt niet wegsturen’
Tegelijkertijd is ook door de autochtone bevolking massaal gereageerd om te laten merken dat deze Wilders compleet is losgeslagen. Hierbij denk ik ook aan mensen als Peter R. de Vries en de mensen van RTL Nieuws met hun open brief. Voor het eerst in jaren voelde ik me gesteund en zag ik een solidariteit die ik jaren geleden al verloren had beschouwd. Dat is dus wat ik aan dit hele debacle vooral ga overhouden: trots en solidariteit.
Kijk, over elke bevolkingsgroep is wel wat te klagen. Zelfs ik als Marokkaanse ben heus niet blind voor de dingen die we in mijn cultuur en community beter kunnen doen. Die kun je op een rationele, niet veroordelende wijze benoemen en via bijvoorbeeld regelgeving en sociale controle aanpakken. Het heeft geen enkele zin om mensen aan te vallen op hun cultuur of gedachtengoed als je geen reëel en goed alternatief te bieden hebt.
Maar het is natuurlijk gemakkelijk om ergens tegenaan te schoppen. Een schoolbully krijgt ook zijn populariteit door tegen de zwakste in de buurt aan te schoppen. Nou Geert, wij zijn niet zwak! En wij laten ons door jou ook echt niet wegsturen. Je bent niet de eerste schreeuwerd die negatieve sentimenten weet op te zwepen en je zult ook niet de laatste zijn.
Maar ik kan je vertellen dat je gevecht vooral tegen jezelf is en dat je dat gaat verliezen. De islam heeft voor vuren gestaan waar jij geen weet van hebt, en is nog steeds groeiende. Daar ga jij echt geen verandering in brengen. Laat me je dus uit die droom helpen. De wereld wordt alsmaar kleiner, en er is steeds meer sprake van interraciale koppels die dus ook kinderen ter wereld brengen die van een gemengd ras zijn. Die kinderen gaan zich ook weer voortplanten. Hoe wil je die straks gaan classificeren? Denk je dat mensen die wat van de wereld hebben gezien (en zich hebben verdiept in andere culturen en rassen) van jou aannemen dat die mensen slecht zijn, terwijl zij zelf ongetwijfeld genoeg voorbeelden hebben gezien van het tegendeel?
‘Als je een hele bevolkingsgroep niet constant op hun ziel trapt zou je niets hebben te vrezen’
Ik had graag de discussie met je aangegaanals je het me een jaar geleden had gevraagd. Ouder en wijzer geworden zou ik het nu een verspilling van mijn tijd en moeite vinden. Jij bent inmiddels zo wereldvreemd geworden dat het mij duidelijk is dat je niet meer voor rede vatbaar bent. Het is ook bekend dat je niet in discussie zult gaan met iemand die geen blad voor de mond hoeft te nemen en het niet met je eens is. Dat noemen ze in goed Nederlands gewoon laf.
Jammer vooral ook dat je zo geliefde Israël en het Jodendom, met al zijn geschiedenis en huidige perikelen, je blijkbaar niet de benodigde les hebben geleerd. Dus raak je steeds verder in je isolement (met een groepje ongeleerde jaknikkers om je heen uiteraard). En maar klagen over de constante beveiliging, en wat is het zielig dat je zo moet leven. Arme Geert Wilders: beroepsslachtoffer.
Als je een hele bevolkingsgroep niet constant op hun ziel trapt, zou je niets hebben te vrezen. Misschien had je een cursus etiquette of fatsoen moeten krijgen. Maar ja, je hebt je keuze gemaakt, en het spreekwoord luidt ‘Live by the sword, die by the sword’. Je hoeft maar één keer de verkeerde tegen de borst te stuiten. Voorbeelden genoeg waar je lering uit zou kunnen trekken. Ik pleit zeker niet voor geweld, juist omdat van mij als Moslima (regel één in de Koran) vreedzaamheid wordt gevraagd.
Medelijden zal ik echter niet met je hebben. Maar trek je van mij vooral niets aan. Blijf lekker je eigen graf graven.
Rachida el Yahyaoui, trotse Berber-Marokkaanse Nederlander
