Lieve vrienden en vriendinnen, op het moment dat ik dit schrijf kijk ik naar mijn buik of wat daar nog van over is. Amper drie maanden geleden scheurde ik door de hangmat op de veranda van mijn datsja in de verra Algarve en had ik maar liefst twee wc-potten nodig om mijn dagelijkse keutel te kunnen bakken. Ik rookte acht pakjes Marlboro per dag, begon de dag met een jerrycan rode port en een krat bier van het merk Super Bock en als digestief nam ik dan een gallon medronho. Tussendoor vrat ik ook nog eens meer dan Gargantua (zoek die maar eens op, op de Wikipedia!). Ik had een doodswens, beste abonnees!
Inmiddels ben ik weer een jonge God vanwege mijn revolutionaire Mambo Jambo-dieet. As we speak lig ik als een sneeuwvlok te zweven in een hangmat, midden in het schitterende Manaus in het Braziliaanse Amazoneregenwoud en heb ik Vrijdag net een een ontslakkingcocktail van tropische vruchten laten serveren. Vrijdag is hevig van streek vanwege de uitlatingen van dhr. Wilders die hij net las in de Correio Amazonense.
Mijn makker Vrijdag tijdens een contemplatief moment.
Het zit zo: tijdens de opnames van de filmprent Fitzcarraldo van de Duitse regisseur was Vrijdag de butler van hoofdrolspeler Klaus Kinski. Die viel nogal op en niet alleen vanwege zijn weelderige haardos. Toen Vrijdag de foto van Wilders zag in de Correio Amazonense, kreeg hij een flashback en stamelde hij: senhor Kinski.
Senhor Kinski
Ik wist dat ik mijn heil in Zuid-Amerika moest zoeken. Ik was daar al vier jaar woonachtig en in die periode was ik een ware adonis, gespierd en rond de zestig kilo en bovendien zeer geestig. Wat er allemaal niet was misgegaan in de twee jaar die ik in Portugal woonde!
In mijn Algarviaanse dorp lachten de expats mij uit: ‘die gek van een Van Amerongen gaat zeker op een Colombiaans crackdieet. Opnieuw was mijn reputatie mij vooruit gesneld. En dat terwijl ik al mijn hele leven op zoeken naar rust, stilte, zen, evenwicht: in feite ben ik gewoon op zoek naar God, de Heere Jezus, de al dan niet valse profeet Mohammed. Gewoon naar een rolmodel die bovendien een leuk dieet voor mij heeft. Toen ik nog Mohammedaan was in Brussel, woog ik op gegeven moment nog maar veertig kilo en was ik al mijn vrienden kwijtgeraakt vanwege mijn theesessies dus dat was ook geen optie. Katholieken vreten de hele dag en zijn in de regel moddervet, ook een nono. Mijn heil moest ik dus zoeken bij Pacha Mama, de moedergodin van de natuur. Ik vroeg om informatie bij het sympathieke reisbureau Qoya T’ika te te Lelystad en kreeg het volgende advies:
“Geachte mijnheer Martin van Amerongen: De aard van onze reizen is spiritueel cq. sjamanistisch zijn. We bezoeken vaak sterk energetische plekken; vooral op de Inca-tempelplaatsen is de energie goed voelbaar.
Om de afstemming hierop te ondersteunen zullen we waar de gelegenheid zich voordoet, tijd inruimen om te mediteren en/of een ceremonie, ritueel of energieoefening te doen, al dan niet in samenwerking met een sjamaan. Dit betekent overigens niet dat we de hele reis ‘heilig’ lopen te doen. De ervaring leert dat het nodige loopwerk naar en op de locaties zeer aardend werkt. Het contact met de plaatselijke bevolking – bijvoorbeeld een gezellig praatje met een van de schoenpoetsertjes of minderjarige crackhoertjesin de stad, maar ook het genieten van de armoede – zal ons met andere ogen laten kijken naar onze eigen welvaart. En we kunnen genieten van de leuke marktjes, waar mooie truien van lamawol, poncho’s, symbolische keramiek en prachtige kristallen te koop zijn. Wel afdingen hoor, want de natuurvolkeren willen de boel nog wel eens flessen! We helpen er de plaatselijke economie mee.
Elke plek waar we komen heeft zijn eigen schoonheid … de Heilige Vallei, wat de tuin van de Inca’s genoemd wordt, met een aangenaam klimaat en mooie begroeiing … het Titicacameer – het hoogste, bevaarbare meer ter wereld met zijn prachtige blauwe lucht en zuivere energie .. de Colca Vallei met zijn indrukwekkende kloof.
Er is ruimte voor trance reizen, energie oefeningen (ook die van Juan Nunez del Prado), een massage of energetische behandeling, ceremonie van een plaatselijke (Q’eros) sjamaan, werken met astrologie, (mandala-) tekenen of een bewegings- of expressievorm. Dit soort activiteiten wordt niet van tevoren vastgelegd, aangezien het niet te voorspellen is waar de mensen in hun energie zitten en waar er per dag behoefte aan is. Flexibiliteit is het sleutelwoord en eigen inbreng is welkom.”
Het was een lijdensweg, lieve vriendinnen en vriendinnen, een ware Gang naar Canossa. Afzien! Los van de goedbedoelde adviezen van spiritueel reisbureau Kakkentietenkont heb ik dus een zelf samengesteld tropisch fruitdieet gevolgd. Ik heb nog nooit van mijn leven zo gescheten! Ik leek de Vesuvius wel, compleet met gloeiende sintels!
Dit is dus de oude Tuur. Welk een verschil met de nieuwe!
Ik ben een ander mens geworden. Een saai mens mag ik wel zeggen. Ik rook niet meer, ik drink niet meer, ik masturbeer enkel nog op de eerste zondag van de maand op een foto van Patricia Paaij op de Playboy Fapspecial uit 1973 die ik zelf van een glanzend spermakaftje heb voorzien zodat hij goed geconserveerd blijft voor het nageslacht.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Inmiddels wacht ik op de stoomboot die mij van Manaus naar Belem brengt, aan de kust van de Atlantische Oceaan. Daar neem ik een V.O.C.-boot naar Rotterdam en vlieg ik vanaf Zestienhoven naar mijn schrijvershut en mijn drie kinderen Raya, Tita en Jamba. Daar gaan en ik mijn zestientallige redactie ons weer geheel storten op The Portugal Post, voorheen Don Arturito’s Amazing South American Porco Loco Mambo Jambo Post. Ik geef toe, het is een mondvol maar dat vinden de adverteerders nou eenmaal fijn.
Houzee!
