Fouad Sidali zorgde voor veel ophef toen hij een tweet verstuurde waarin hij Geert Wilders vergeleek met Hitler. Stormachtige dagen volgden voor de PvdA-bestuurder en programmamaker. Op verzoek van ThePostOnline hield Sidali een dagboek bij over de gebeurtenissen. “Wilders kiest ervoor om met zijn rug naar de samenleving te staan. Ik kies er voor om met mijn gezicht naar de samenleving te staan.”
Het is donderdag 13 maart 21:45. Mijn woede over de walgelijke uitspraak ‘minder Marokkanen’ van Wilders zegt me dat ik iets moet doen. De gevaarlijke populist is een brug te ver gegaan. Schouders ophalen is geen optie. De reactie van andere politici dat ze het een walgelijke uitspraak vinden, blijken voor mij en vele anderen niet genoeg.
‘Als een leeuw voor zijn welpen, werp ik me voor mijn kinderen’
Nog even denk ik aan een brug te ver. En al snel kom ik bij de Tweede Wereldoorlog. Minder Marokkanen, klinkt het in mijn hoofd. De emoties worden heftiger. Nee, denk ik nog even. Ik heb de Tweede Wereldoorlog niet nodig om mijn woede te uiten. Mijn emoties zeggen van wel. De angst zit er goed in bij mij over de uitspraak van Wilders. Ik denk aan mijn kinderen die een antwoord moeten geven op vragen van andere kinderen. Vragen zoals: wat vind jij nu van de uitspraak van Wilders?
Als een leeuw voor zijn welpen, werp ik me voor mijn kinderen. Dit is het antwoord: En ik tik de inmiddels bekende uitspraak. Mijn hoofd wist dat de vergelijking van Wilders met Hitler ongepast is.
Hitler is onder ons. In de gedaante van Geert Wilders. Hitler vond ook dat er minder Joden moesten zijn. Opdat we nooit zullen vergeten.
— Fouad Sidali (@FouadSidali) March 13, 2014
Vanaf dat moment zou er een beweging opgang komen waarvan ik van te voren niet wist hoe die zou uitpakken. Lig met mezelf in de clinch. Ik begrijp mijn reactie maar ik weet dat Wilders ook geen Hitler is. Wat nu?
Ik reageer direct na mijn tweet nog een paar keer erg emotioneel op twitter. Als door een wesp gestoken. Iedereen moest uit mijn timeline opdonderen. Iemand maakte me uit voor pannenkoek. Pannenkoeken zijn lekker antwoordde ik. Heb daarna mijn Ipad dichtgeklapt en ben toen maar gaan slapen.
Vrijdag 14 maart 07:55 Ik word wakker gebeld door de voorlichter van het partijbestuur. “Jij en de PvdA zijn nieuws”. Aan zijn stem te horen begreep ik dat het geen leuk nieuws was. Zijn vraag aan mij: “Hoe wil je dat we gaan reageren?”
“Geef me tien minuten ik bel je zo.” Teletekst, radio en kranten hadden de uitspraak geciteerd.
Het moment van relativeren was aangebroken. De ongepaste vergelijking zou een rol gaan spelen. En dat terwijl ik juist wil dat het gaat om de walgelijke discriminerende uitspraak van Wilders.
Pijn in mijn buik. Enorme spanning voor wat er allemaal staat te gebeuren. Nu moet mijn hoofd een rol gaan spelen. Wat ik al eerder dacht, namelijk dat de vergelijking met Hitler ongepast is, moet nu de volgende stap zijn. Ik bel de voorlichter. Leg hem voor dat ik mijn uitspraak terugtrek maar dat dit wel de reacties zijn die Wilders oproept. Hij legt het voor aan Hans Spekman. Een paar minuten later belt de voorlichter. “Zo gaan we het doen, Fouad. Ongepaste uitspraak maar dit is wel een reactie die Wilders oproept.”
De vergelijking die ik maakte is ongepast en had ik niet mogen maken. Men moet wel beseffen welke emoties de uitspraken van Wilders oproept
— Fouad Sidali (@FouadSidali) March 14, 2014
Ik sta op uit mijn bed. Ga wassen. Eten komt er niet in. De spanningen zijn enorm. De een zegt rot op naar je land en de ander is teleurgesteld dat ik mijn uitspraak terugtrek.
‘Let maar op Fouad. Wilders gaat nu in zijn eigen val trappen’
Inmiddels word ik door alles en iedereen gebeld NOS, radioprogramma’s, kranten, Al Jazeera English en ZDF. Ik besluit om niet te reageren. Ik bel een vriend van me. Rabbijn Lody van de Kamp. Ik had maar één vraag aan hem. Heb ik je gekwetst met mijn uitspraak? “Jij hebt geen 50 familieleden verloren door Hitler. Maar je hebt mij er niet mee gekwetst. We moeten ons juist de vraag stellen waartoe deze man in staat zou kunnen zijn als hij het voor het zeggen zou hebben. Ik begrijp je reactie en vele Joodse Nederlanders zouden dat ook begrijpen. Let maar op Fouad. Wilders gaat nu in zijn eigen val trappen. Je hebt de angst voor deze man goed aangewakkerd. En dat is nodig.”
De hele dag wordt ik gebeld door mensen die mij een hart onder de riem willen steken. Zo goed begrijpen dat ik dat gezegd heb. En niet alleen partijgenoten. Ook vrienden van andere partijen.
Maar hoe nu verder denk ik bij me zelf in de avond. Samen met mijn echtgenote hebben we het erover. Het wordt een lang gesprek. In ieder geval moet het gaan over de haatzaaiende woorden van Wilders over Marokkanen. Door mijn uitspraak terug te nemen was daar een opening toe gemaakt.
Intussen regent het berichtjes op de mail, twitter en facebook. Allerlei acties worden ondernomen. Velen willen de uitspraken van Wilders niet meer laten gaan. Schouders worden niet meer opgehaald. Op dat moment besef ik dat het niet meer iets is van mij alleen. Ik ga slapen. Morgen zie ik wel.
Zaterdag, 07:55 Ik schrik wakker. Maagpijn. Spanning alom. Merk dat ik ergens in terecht ben gekomen. Waarin weet ik niet. Het gezin besluit om er even tussenuit te gaan. Weg van de social media en het internet. We gaan naar het chalet van Rien en Gea op de Veluwe. Prachtig uitzicht op de heide. We worden hartelijk ontvangen door Rien. Hij verontschuldigt zich omdat hij de chalet nog moet stofzuigen. We besluiten om een wandeling te maken op de heide. Rien roept ons nog na. “We hebben een heerlijke pannenkoekenhuis hier.” Ja, zei ik. Pannenkoeken zijn lekker.
En zo geschiede. We wandelden, aten pannenkoeken en genoten van het samenzijn.
‘Moet veel uitleggen aan mijn collega’s. Overal waar ik kom moet ik uitleggen’
Zondag 16 maart Op social media houdt het allemaal nog aan. Het nieuws gaat echter allang weer over iets anders. Maandag ga ik weer werken. Moet veel uitleggen aan mijn collega’s. Overal waar ik kom moet ik uitleggen. Een moment waar ik even doorheen moet.
Woensdag 19 maart 22:30 De uitslagenavond in mijn gemeente. Het wordt een avond voor mijn partij waarin we een dreun te verwerken krijgen. Maar de echte dreun – zeg maar gerust een aanslag op de democratie van Nederland – komt van Wilders. Opnieuw vraagt hij aandacht met zijn uitspraak minder Marokkanen. Nu op zo’n manier dat het wel degelijk raakvlakken heeft met de jaren dertig. De rapen zijn gaar.
Wat er daarna gebeurde bent u getuige van geweest. Leegloop bij de PVV en Wilders leek op een natte meeuw die niet meer kon vliegen. Zo getuigde zijn persconferentie waarin hij de schuld aan iedereen geeft en de rol van slachtoffer aanneemt.
De dag erna staan vele volgers op social media erop dat ik mijn ingetrokken uitspraak weer in het leven zou roepen. Ik laat mij niet gek maken. Inmiddels word mijn uitspraak weer door velen herhaald. Ik moet alleen denken aan Lody van de Kamp die me eerder zei: “Let maar op Fouad, Wilders gaat in zijn eigen val trappen.” De angst voor de gevaarlijke populist, want dat is Wilders, was niet alleen aangewakkerd maar ook bewaarheid.
De vraag hoe nu verder heb ik voor mezelf in de dagen vooraf goed kunnen beantwoorden. Allereerst moet er vanuit de samenleving, individuen, bedrijfsleven, maatschappelijke- en overheidsinstellingen krachtig stelling genomen worden tegen de donkere ideeën van Wilders.
Voor de Marokkaanse Nederlanders ligt er een taak weggelegd om de problemen op te lossen die er zijn. Dat betekent allereerst onderwijs, onderwijs en nog eens onderwijs. Daarna werk, werk en werk. Op deze manier kunnen we de weldenkende PVV-er voor ons winnen. Wilders is als de dood voor succesvolle Marokkaanse Nederlanders. Hij zal zijn achterban dan zien slinken. Maar ook de politiek zal de PVV stemmer voor zich kunnen winnen. Er zitten veel mensen tussen die ook op zoek zijn naar oplossingen en niet naar haatzaaierij. Die mensen moet je serieus nemen.
Maar één ding is duidelijk. Vanaf nu is een stem op Wilders niet meer een stem tegen de overheid, Europa of islamisering alleen maar ook een stem voor discriminatie en uitsluiting. Wilders kiest ervoor om met zijn rug naar de samenleving te staan. Ik kies er voor om met mijn gezicht naar de samenleving te staan. Een samenleving waar voor een ieder plek is. Ongeacht kleur, afkomst, seksuele geaardheid, religieus of niet religieus
