Wakker worden en niet meer weten wie of waar je bent. Compleet verloren in een wereld die niet van jou is en die je niet kent. Vermagerd, uitgehongerd en alleen. En het ergste: beroofd van je geheugen. Daan Heerma van Voss grijpt de lezer met dit fenomeen en sleurt je mee in een soort delirium in Het Land 32.
Het is moeilijk om dit verhaal te omschrijven zonder teveel weg te geven, want eigenlijk is dit boek het best om in te beginnen zonder dat je weet waaraan je begint. Dat brengt je als lezer het meest in verwarring, de verwarring die de hoofdpersoon ook voelt en waarmee het boek je vasthoudt. De korte promotekst geeft het minst weg, maar wel een kleine indruk: “In het midden van een bos staat een gebouw waarin een oude man waakt over de zojuist wakker geworden Marlon. In deze ruimte heersen de wetten van overleving. De oude man leert Marlon te jagen op de weinige dieren die er in deze omgeving zijn, in ruil voor verhalen en herinneringen. Niet ver van Marlon ligt een meisje op een ziekbed. De beide mannen raken in haar ban en ieder begint op zijn eigen manier van haar te houden. De oude man zorgt voor haar fysieke welzijn, Marlon voedt haar met zijn verbeelding.”
Daan Heerma van Voss (1986) is schrijver, interviewer en historicus. In 2010 komt zijn eerste roman Een Zondagsman uit. Ook verschenen er essaybundels, gebundelde interviews en een bloemlezing van zijn hand. In 2013 verschijnt zijn tweede roman De Vergeting. In september van dat jaar verschijnt 70, het derde deel van een erotische trilogie waaraan hij samen met David Pefko en Jamal Ouariachi aan werkt.
De Vergeting is het boek om even uit te lichten in dit geval. In januari 2012 wordt Heerma van Voss namelijk wakker zonder te weten wie hij is. Hij moet zijn geheugen en herinneringen terugvinden. Die zoektocht naar zijn geheugen beschrijft hij in De Vergeting. Dat moet een tergende reis zijn geweest, niet meer weten wie je bent en dat terug moeten zoeken. Die ervaring lijkt ook de inspiratie te zijn geweest voor Het Land 32. Een verhaal dat grijpt, verwart en irriteert zonder dat je wil stoppen met lezen.
Heerma van Voss weet de verwarring namelijk tot vervelends toe goed over te brengen. De eerste vier hoofdstukken is de lezer volledig het spoor bijster. Het duurt bijna 100 pagina’s voor duidelijk wordt wat er ongeveer aan de hand is. Dankzij metaforen, een bijna surrealistische schrijfstijl en een lange spanningsboog, weet hij de aandacht van de lezer goed vast te houden en vervalt hij niet in saaie passages. De details, de zeurende traagheid en de frustratie houden de lezer vast tot het allemaal wat opgehelderd is. Dan heeft hij weer een nieuwe spanningsboog, een nieuwe missie voor de hoofdpersoon en is het mogelijk met gemak de 500 pagina’s door te werken.
Het boek laat een bijzondere relatie tussen drie personen zien. Een machtsverhouding, vriendschap, vijandschap, liefde op een soms zieke manier. Het idee van goed en kwaad en de angst voor de dood en het vergeten. Het menselijke in ons dat altijd zal willen overleven en zich daarom soms overgeeft aan mensen of situaties. De hoofdpersoon overleeft door verhalen te schrijven: hij reconstrueert een leven omdat hij, zoals eigenlijk ieder mens, niet zonder herinneringen kan.
Daan Heerma van Voss heeft met Het Land 32 een briljant boek afgeleverd. Hij weet de lezer ruim 500 pagina’s vast te houden in een situatie die niemand wil kennen, omschrijft die in een prachtige schrijfstijl met een goede spanningsboog. En dit is pas zijn derde roman. Vanaf nu kan het eigenlijk alleen nog maar beter worden.
