Het is mooie doordeweekse dag, maar ik zit op school. Verveeld kijk ik op mijn horloge, alleen om te zien dat ik nog een half uur te doden heb. Met een glazige blik in mijn ogen staar ik naar zijn slome bewegingen voor het krijtbord. Het liefst zou ik een spelletje spelen, maar bij deze docent moet ik niet dat risico nemen.
Dan slaat het noodlot toe. Voor mijn gevoel krijg ik een kleine hartaanval. Mijn vrienden kijken me verschrikt aan. Ik grijp naar mijn broekzak om mijn mobiel op stil te zetten, maar natuurlijk heeft de leerkracht het al gemerkt. Woedend loopt de docent naar me toe om me vervolgens genadeloos mijn mobiele telefoon af te pakken. Huilend van binnen zit ik onthutst op mijn stoel.
Ik denk dat vrijwel iedereen deze situatie wel eens heeft meegemaakt. Die kleine hartverzakking als je mobiel afgaat om vervolgens te horen te krijgen dat je je interactieve kindje zeven etmalen kwijt bent. Je zou de leraar het liefst eens flink uitjouwen, maar om nog meer straf te voorkomen ga je braafjes weer zitten. Een reddingsactie riskeren is geen goed idee, dus je wacht het maar af. De eerste keer dat ik zoiets meemaakte, was mijn eerste gedachte “eens en nooit meer” maar het tegendeel blijkt meestal de waarheid. Het gebeurt iedereen wel eens dat hij zijn mobiel vergeet af te zetten. In de jaren ’30 hanteerden ze nog de liniaal, maar ook in dit tijdperk slaan ze je op de vingers. Ouderwets, maar het werkt nog steeds.
Vroeger sloeg iedere leraar met de liniaal, je zou denken dat ze tachtig jaar later toch wel bekeerd waren tot het juiste. Nou, niet dus! De meerderheid is nog even meedogenloos als toen. Als je leraren zou omschrijven als mensen in toga’s met zwarte kappen, zou je niet ver van de waarheid zitten. Als ze kokend van woede voor je staan is het net alsof er twee grote horens uit hun hoofd groeien.
Zelfs die swaggerdocent, die o-zo-populair is, kan zijn hipsterbril afnemen om je hightech-snufje in te nemen. Dan mis je toch snel 5000+ berichten. Maar tussen al deze lucifers zitten gelukkig ook nog de engelen die wel een plekje in de hemel verdienen. Bij deze helden luidt er namelijk een “zet hem maar even uit”, in plaats van de onverbiddelijke inname van je gadget.
Ik begrijp als geen ander dat regels er zijn om …ehm… er te zijn, denk ik? Meestal houd ik me er ook wel aan, maar ik vind deze regel maar onzinnig. Hoe kan een mens leven zonder telefoon? Jammer genoeg zijn er niet zoveel leraren die nog iéts meekrijgen van ons leed en zich niet realiseren dat wij ook ons rooster en onze aantekeningen op dat ding zetten. Kost ons ook weer minder printtegoed.
Ik denk toch echt dat de scholen er goed aan zouden doen om deze regel of te verzachten, of gewoon helemaal te schrappen. Als je nou spelletjes zit te spelen met je mobiel op tafel, oké. Maar om iemands leven voor een week aan diggelen te slaan voor een piepje…
Het is alsof ze die telefoons zelf mogen houden.
