Een 42-jarige jarige vrouw is om het leven gekomen door huiselijk geweld. Het is een bericht dat gisteren in de kleine kolommen belandde en vandaag al niet eens meer wordt genoemd. Waarom eigenlijk? Waarom zijn we zo gevoelloos geworden als het gaat om huiselijk geweld?
Het had alle drama in zich voor een algehele verontwaardiging. Een man die vroeg in de ochtend in het bijzijn van zijn 10-jarige zoon, zijn vrouw doodslaat. Was hij al klaar om naar zijn werk te gaan? Zijn pak aan, stropdas voor? Stond zij het broodje te smeren voor haar zoontje, zoals iedere ochtend? Was het chocopasta? Of zal ze hebben aangedrongen op iets gezonds. Kaas misschien. Ook al vond hij dat niet zo lekker. Wat was het dit keer dat haar man door het lint deed gaan. Was het zijn overhemd die niet goed was gestreken? Was zijn koffie niet sterk genoeg? Of vond hij misschien haar vlucht tas die ze had gemaakt omdat ze eindelijk de moed had gevonden om bij hem weg te gaan.
Waar kreeg ze de eerste klap? Had ze hem voelen aankomen? Heeft ze geweten dat het dit keer anders was? Dat het niet bij gebroken ribben zou blijven. Niet deze keer. Had ze haar zoon nog wat toe kunnen roepen? Dat hij moest vluchten misschien? Of zich moest verstoppen tot zijn papa weer tot bedaren was gekomen, zoals anders. Wat moest er door zijn 10-jarige hoofd zijn gegaan toen hij zichverschanste in de badkamer om 112 te bellen. De deur op slot.
