Het was zondag 15 december, ik stond te werken achter de bar. Met een enorme kater. Ik had het gevoel dat ik mijn hele maaginhoud in het toilet ging gooien en het leek alsof er een Derde Wereldoorlog in mijn hoofd plaatsvond. De bekende klachten dus, maar ja, eigen schuld, dikke bult. Terwijl ik daar stond achter de bar en een biertje tapte (blégh), dacht ik bij mezelf: vanaf 2 januari begin ik met 100 Dagen kraanwater. Sindsdien is dit idee niet meer uit mijn hoofd geweest.
Ik ben niet zomaar op het idee gekomen. Verschillende mensen zijn mij al voor geweest. Met anderen als bron van inspiratie, begon ik op 2 januari. Wat het precies inhoudt? Nou simpel, honderd dagen kraanwater drinken en niets anders dan kraanwater (oké, producten van kraanwater zoals thee, koffie en limonade zijn ook toegestaan). Het lijkt zo eenvoudig, maar na een paar dagen bleek het tegendeel waar te zijn. Ik moest gemiddeld vijf keer per dag uitleggen waarom ik alleen maar water drink, waarom dat dan alleen kraanwater mag zijn en nog een keer waarom ik het dan doe.
Stiekem best vermoeiend, ik heb continu het gevoel alsof ik moet verantwoorden dat ik alleen kraanwater drink. Mensen snappen het niet, verklaren me voor gek en lachen me uit. Enkel alleen omdat ik met een glas water in de kroeg sta in plaats van met een glas bier. Ineens ben ik niet meer gezellig omdat ik water drink. Ik snap dan weer niet waarom het drankje in je glas de gezelligheid bepaalt.
Intussen zit ik op dag 94 en hebben verschillende versies bedacht om mensen uit te leggen waarom ik honderd dagen lang alleen maar water drink. Tegen mannen zeg ik dat het een weddenschap is, die ik per sé wil winnen. Tegen vrouwen zeg ik dat ik het voor mijn gezondheid doe en tegen mensen die het echt willen weten vertel ik het hele verhaal: één januari zijn Tom en Tetsuro begonnen met deze actie. Het is een tegenbeweging tegen de verkoop van water in flesjes. Water is water, waarom zou het dan in een flesje moeten zitten, met een etiketje, verpakt in plastic, verpakt in dozen, vervoerd door vrachtwagens. Dit is niet alleen slecht voor het milieu, maar ook nog eens overbodig, want water komt ook gewoon uit de kraan en dan kost nauwelijks wat. Deze actie is omgezet in de challenge om honderd dagen geen alcohol te drinken. Het stokje is doorgegeven en uiteindelijk bij mij terecht gekomen.
Intussen is het dag 94 en ik kijk naar het einde uit. Geloof me, honderd dagen is lang. Wat ik het meest gemist heb? Mijn glaasje melk in de ochtend en een lekker koud glas ice tea green na werk. En vooruit, dat biertje in de kroeg heb ik ook wel gemist. Of ik nu anders tegen alles aankijk na deze honderd dagen? Ik kan het niet precies zeggen, misschien omdat ik nog niet klaar ben, maar ik heb zeker op het gebied van alcohol gezien hoeveel invloed het heeft op mensen. Veel meer dan dat je eigenlijk zou denken. Als je nuchter bent dan zit je echt op een ander niveau. Laatst zei iemand tegen mij: “Lane, jij bent zonder alcohol al idioot genoeg, ik merk nauwelijks het verschil.” Ik heb het maar opgevat als een compliment.
Alleen maar water drinken heeft me niet alleen lichamelijk fitter en energieker gemaakt, maar ook mentaal. Ik heb honderd dagen lang helder kunnen nadenken. Dat gevoel wanneer je nieuwe lenzen krijgt en denkt: “Goh, wat is alles toch helder en scherp.” Het is wél verdomd lastig om uit te leggen en misschien daarom ook zo onbegrijpelijk. Als als je dit gedaan hebt, snap je wat ik bedoel, ik wil echt niet zeggen dat iedereen dit zou moeten doen omdat alcohol slecht voor je is. Dat zou hypocriet zijn, maar denk er eens over na wanneer je in de kroeg staat en een shotje achterover slaat en naar een van je vrienden roept: “Hey, watje, waarom drink je nou weer COLA?”
