En dan zit je opeens voor een leeg scherm. De zwarte aanwijsbalk knippert – en blijft knipperen, terwijl ik met een verbluft gezicht naar de witte achtergrond staar. “Document1- Word” staat er bovenaan het scherm. Ik wil wel, maar ik weet niet hoe. Writer’s Block.
Nooit gedacht dat me het zou overkomen. Haastig ga ik op Facebook kijken of ik de afgelopen dagen nog iets geks of opvallends heb gezien waar ik een stukje over zou kunnen schrijven. Ik kijk op mijn bureau: er ligt een boek dat ik nog moet lezen, maar verder niets. De muziek die ik hoor is ook niet bepaalde inspirerend. Iets anders opzetten maar, met meer pit. Misschien krijg ik dan een goede ingeving.
Ik begrijp er niets van. Gisteravond heb ik nog vol vuur een stuk over de studiebeurzen getikt – en nu dit. Waar komt dit vandaan? Komt het door dat kritische mailtje van gisteren als reactie op een van mijn artikelen? Is de moed me nu volledig in de schoenen gezonken? Peinzend bijt ik op mijn lip, blader een stukje door het boek. Hoe je überhaupt meer dan tweehonderd pagina’s kunt vullen over hetzelfde onderwerp, is me momenteel een raadsel. Ik aarzel, leg mijn vingers op het toetsenbord. Zie dat mijn nagels nog steeds vies zijn, hoe hard ik ook heb geboend. Maar wie schrijft er nou een stukje over aarde onder je nagels? Nee.
Mijn vingertoppen tikken ongeduldig op de toetsen, alsof er dan wel woorden uit willen komen. Ik zal ze toch zelf op moeten schrijven, ben ik bang. En als ik nu eens een gek woord typ, zou ik dan associaties krijgen met andere dingen? Even proberen. Narcisme. Het enige waar me dat aan doet denken zijn de verpieterende narcissen in mijn vensterbank. Een stukje schrijven over de lente? Nee, dat doet iedereen wel. Hoe belachelijk warm het wel niet is.
Verontwaardigd zijn over iets dan maar? Zoals Rob Wijnberg in De Correspondent schreef: nieuws verwordt steeds meer tot ophef over emoties over de reacties op een beeld. Of zoiets. Moet ik nu het artikel nog een keer lezen en daar een reactie op schrijven? Wie interesseert dat nou.
Ik zou een column kunnen pakken die ik eerder geschreven heb. Of is dat zelfplagiaat? Daar was laatst nog een interessant nieuwsbericht over, herinner ik me. Weer dat nieuws. Is er niets anders dan de actualiteit om over te schrijven? Kunnen we ons niet gewoon lekker afkeren van de gebeurtenissen in de wereld? Terug naar het medialoze tijdperk. Of wacht nee, volgens mij is dat er sowieso nooit geweest.
Weer maar alles deleten dus. Opnieuw zit ik met een leeg scherm en een immer irritant knipperende aanwijsbalk. “0 woorden” prijkt het links onderin. Alsof ik dat nog niet wist. De wereld is vol, ik mis op dit moment allerlei gebeurtenissen. Toch zit ik hier maar, niet in staat om ook maar een letter neer te tikken. Mijn reactiefilter is uitgezet, ik heb geen gedachten meer te wijden aan welk onderwerp dan ook. De status van volledige apathie overvalt me, ontregelt me. Maar bevalt me ook. Misschien is het niet zo erg om even niets te hoeven.
Enigszins opgelucht klap ik mijn laptop dicht. Schrijven is een noodzaak, maar je kan niets schrijven als je hoofd leeg is. Ik moet de tijd nemen om de indrukken weer binnen te laten in mijn hoofd. Laat ik een wandeling gaan maken. Als ik terug kom, heb ik vast genoeg beleefd om er een boek over te schrijven.
