“Wilt u een allochtoon of een autochtoon in uw tuin?”
“Meer of minder Marokkanen?”
Het kan aan mij liggen, maar ik zie geen verschil tussen deze twee discriminerende Lingo-uitspraken, die zo langzamerhand gemeengoed worden in onze dagelijkse communicatie. Met natuurlijk meteen de doodsbedreigingen die daarop volgen.
“Discriminatie als gat in de markt”, noemt Jeroen Pauw het, maar daar heeft de Brabantse ondernemer Wesley de Laat geen boodschap aan. Al bijna een jaar verspreidt hij folders voor zijn schoonmaakbedrijf met de pakkende tekst: “We zijn een Hollands bedrijf met Nederlandse werknemers”.
Sindsdien loopt het storm bij Wesley. Want alle kakwijken in Vught en Oisterwijk, met stulpjes van boven de 2,5 miljoen, willen geen vieze Marokkaan of Turk die aan hun propere villa’s komt. Stel je voor dat je zo’n engerd ook nog een kop koffie of thee zou moeten serveren.
Wesley zette de complete tafel bij Pauw en Witteman op het verkeerde been door te schermen met een “marktonderzoek” onder zijn 10.000 klanten met de vraag of ze liever een Hollander met spons en zeem zien dan een allochtoon. Als je in dezelfde wijk zou vragen of de belasting omlaag moet, zegt honderd procent eveneens ja, dus een enquête alleen onder de kakkers is natuurlijk een wassen neus.
Wesley lijkt een domme Brabander, maar met zijn boerenslimheid heeft ie er nu wel zeven personeelsleden bij en loopt zijn bedrijf als nooit tevoren.
Plus nog gratis campagnetijd op de grachtengordel via Pauw & Witteman.
De filosofie van De Laat is ééndimensionaal, de cliché van de eeuw, maar ook een waarheid als een koe en dus ook al geen speld tussen te krijgen. “Wat de klant vraagt is mijn brood en die moet ik dienen”. Nu jij weer Witteman.
Wesley heeft Nederland verdeeld in twee regio’s. Brabant staat voor politiek correct witte klanten die geen allochtonen dulden. Dus die hoeven echt niet te solliciteren bij zijn bedrijf.
Rotterdam is andere koek. Daar zitten zijn klanten uit de arbeiderswijken, met een kleiner budget en zijn daardoor minder selectief. Dus daar is een allochtone werknemer wél welkom.
De Laat heeft niks met Wilders, of ‘Mozart’ zoals ie hem zelf noemt, want “die doet maar achterlijke uitspraken”.
Daar is Wesley niet van. Sterker nog, hij heeft ‘zelfs’ buitenlanders onder zijn vrienden, want een Marokkaanse vriend heeft notabene de slogan voor de gewraakte folder gemaakt.
Het viel me op dat de heren presentatoren nauwelijks een weerwoord hadden op het betoog van de Brabantse ondernemer. ‘Want’, doceerde Wesley ook nog, ‘alle bedrijven selecteren even hard’ als hij. Ze verpakken hun selectiemethoden alleen hypocriet door een allochtoon af te wijzen met het argument “past niet in het profiel van het bedrijf”.
Nu jij weer Witteman.
Aan tafel ook Minister Timmermans van Buitenlandse Zaken. Hij denkt dat Wesley de Brabanders van zijn kakwijken niet goed kent, want “zo is de Brabander niet”. Uri Coronel, de door Cruyff afgeserveerde voorzitter van Ajax zat er ook, dus de link naar de jodenvervolging was snel gemaakt. Arme, naïeve Wesley werd even gemangeld tussen zijn tafelgenoten en de rest van de uitzending zat hij er dan ook wat beteuterd bij. Hij had het nog wel zo goed bedoeld, houdt helemaal niet van discrimminatie, is verbaasd door zoveel media-aandacht, maar heeft desondanks geen spijt van zijn foldertje.
De Laat heeft na vier onafhankelijke doodsbedreigingen zijn woning moeten verlaten uit veiligheidsoverwegingen. Hij is alleenstaande vader, dus neemt ie geen risico’s. Maar daarnaast waren 85 procent van de reacties steunbetuigingen. Dus nu jij weer Witteman.
Mannen als Wesley zie je steeds vaker op tv, want dat is een lekker volks item tussen zware politieke issues. Wat ie zegt is feitelijk niet zo belangrijk meer, want iedereen roept iedere minuut van de dag wel wat over buitenlanders, allochtonen, Marokkanen of anderszins.
Echt serieus en hard wordt dat niet meer aangepakt tijdens een interview, discrimminatie in de media hoort er gewoon bij, noem het de nieuwe Nederlandse folklore.
Juist vanwege die nonchalante, speelse aanpak van pure discrimminatie op tv zorgt voor een ouderwetse tweedeling in de maatschappij, die er langzaam weer insluipt. De haves en de have not’s.
De blanken contra de verdachte, bedorven buitenlander. We zijn weer terug bij af.
