Zagen we hem vorig jaar nog als de bad guy in Trance, dit jaar speelt Vincent Cassel de titelrol in Christophe Gans miljoenenproductie; Belle en het Beest (La Belle et la bête). Toeval of een nieuwe traditie?
Belle en het Beest is een klassieker uit de 18e eeuw en leent zich al jaren als inspiratie voor films, musicals, TV-series, boeken en aanverwante zaken. Meest bekend zijn de jaren 80 serie met Ron Perlman en de Disney versie uit 1991. Hoge verwachtingen op het moment dat Christophe Gans (Silent Hill, Brotherhood of the Wolf) bekend maakte het romantische sprookje met behulp van CGI en een sterrencast weer uit de kast te trekken. In een nieuwe bewerking van het verhaal zet hij een verarmde koopman (André Dussollier) en zijn dochter Belle (Léa Seydoux) neer. Belle die door het toedoen van vader belandt in het kasteel van het Beest (Vincent Cassel) probeert om het Beest te doorgronden. Het woeste beest was ooit een knappe prins die alleen door de ware liefde van een vrouw van zijn betovering verlost kan worden.
De film ziet er spectaculair uit. Dankzij de toepassing van CGI komt het dromerige goed naar boven en waan je je 2 uur lang in een Efteling sfeertje. Prachtige animaties en met name de setting van de film komt goed tot zijn recht. Je gelooft als kijker dat het kasteel van het Beest ergens weggemoffeld kan bestaan, ongehinderd door de buitenwereld. Bloeiende rozen, prachtige beelden en betoverende uitzichten dansen over het witte doek. Er is duidelijk veel zorg, aandacht en budget in de effecten en aankleding gestoken en dat deel van de film staat als een huis. Het lijkt alleen alsof dit ten koste van de rest van de film is gegaan en dat is zonde.
Cassel en Seydoux doen hun best om het Beest en Belle stevig neer te zetten en voor een groot deel lukt dit ze. Toch zitten er flinke gaten en kieren in de film waar ik, zelfs met mijn prinsessenfetish, niet omheen kan. Er worden familieleden bijgehaald die niet relevant zijn (en vervolgens kostbare minuten opslokken van de film) en karakters geïntroduceerd waar verdomd weinig mee gebeurt. Zo ook de schattige beestjes die in het kasteel wonen en het meest weg hebben van een kruising tussen een Beagle en Dobby uit Harry Potter. Leuke CGI jongens, maar het voegt niets toe aan de film.
Het verhaal loopt niet gesmeerd en lijkt de balans tussen hollen of stilstaan niet te kunnen vinden. Als hopeloze romanticus kan ik enorm genieten van een liefdesverhaal, maar in deze versie van de klassieker hoeft het Beest ogenschijnlijk weinig te doen om Belle over te halen dat hij toch echt het liefhebben waard is. De flashbacks, naar de tijd dat het Beest nog een Prins was, dienen hier hun doel in en mede daardoor staat er een stevig achtergrondverhaal waar de acteurs op verder hadden kunnen bouwen. Daar waren slagen in te maken die helaas zijn blijven liggen. Al met al is Belle en het Beest een mooie film met indrukwekkende effecten en een goede cast. Er is zeker op het grote scherm van te genieten en hij is zeer geschikt om met het hele gezin naar toe te gaan. Vanaf 17 april draait Belle en het Beest in de Nederlandse bioscopen.
